Afgelopen zondag (dat kan dus iedere afgelopen zondag zijn), kwam een bevriende kunstenaar Arie, onze WC maken.
En hij doet het weer, beter als nooit te voren.
Arie woont in Noordwolde een plaatsje dat krap in Friesland ligt.
Hij woont er pas twee jaar, maar naar alle waarschijnlijkheid zal Arie de polder nooit meer verlaten.
Ik besloot met hem en zijn twee kinderen Lente en Sam terug te rijden naar Noordwolde, om eens wat uit te rusten, of iets wat daar op lijkt.
In de Ciroen type eén der velen reden we met een gangetje van 120 naar het Noorden des lands.
Terwijl we het Rijnmond gebied langszaam verlieten kreeg ik het wat benauwd en vocht niet opvallend met een teveel aan Napoleon balletjes in mijn wang tegen een aanval van hyperventilatie.
Zo vaak verliet ik het gebied de laatste maanden niet.
Ik kreeg zelfs een beetje spijt van mijn beslissing.
De kinderen kibbelde gezellig op de achterbank, terwijl Arie zijn best deed niet in slaap te vallen achter het stuur.
Ik keek naar de prachtige avond zon, wat kan dat ding toch mooi zijn, maar zoals men nu onderhand wel weet is de zon een wolf in schaaps kleren, hij verwarmt de aarde tot we er afvallen, die gele rat.
Maar van een romantische kant bekeken zouden wij met zijn miljarden het vergaan van moeder aarde toch maar even mee kunnen maken, als we niet teveel naar de mileurakkers luisteren.
Ik ben er nog steeds niet uit, vervelend ook dat beslissingen, meningen ETC altijd twee kanten of zelfs meer kanten hebben.
Nu gingen we de kant van Noordwolde op, voor mij geen ontkomen meer aan.
We stopte even om wat te drinken en dit er weer uit te plassen.
Sam wees mij erop dat de schapen grote zakken hadden, net toen ik hem vaderlijk wilde uitleggen dat dit hun staartje was zag ik dat hij gelijk had.
Schitterend beest zo’n schaap, heel mooi.
De avond vulde Arie en ik met het praten over de kunst, hoewel Arie meer te zeggen had,
Arie is een nauwe kletstante, je komt er echt niet tussen.
Suf geluld ging ik naar bed.
Ik sliep op de kinderkamer van Sam die bij zijn zus sliep.
Ik mocht zo zei hij, met zijn lego spelen, inplaats hiervan probeerde ik mij in slaap te lezen in Bart Chabot’s greatest hits volume 1, de toch al vage maar heerlijke gedichten van Chabot maakte mij draaierig, zo niet stoned.
Ik voelde het al aan komen, een ferme bruine stinkerd maakte aanstalten in mijn darmen, hij wilde de wijde Wereld in.
Geen probleem, maar waarom nu juist als ik wilde slapen.
En zo ging ik af en aan als een zakkendrager met stront en urine naar het toilet, heel laat viel ik in slaap, en veel te vroeg stond ik alweer voor dag en douw naast Sam zijn bedje.
Mij verheugend op de dag die komen ging.
Noordwolde staat in Noordwolde bekend als vlechtdorp van Nederland, en men beweert daar dat dit tot ver buiten de land grenzen bekend is, het zal vast aan mijn beperkte kennis van Friesland liggen.
En nu moet u niet denken dat iedereen in Noordwolde net als de Chinezen in vroeger tijden met vlechten tot op hun poeperd lopen.
Men heeft een heus museum staan midden in Noordwolde, het was vroeger een vlecht nijverheid school, maar die is in 1969 gesloten.
Men vlocht hier rotan (stoelen en wat al niet meer).
En ik moet zeggen het was er boeiend en interessant.
De mensen in Noordwolde groetten elkaar en mij aan de lopende band, wat natuurlijk een gevoel van ik ben erg welkom bij mij teweegbrengt.
Opeens heb je heel veel vrienden, meer nog dan in mijn thuisbasis Schiedam.
Waar ik nu ook iedereen tevergeefs groet.
We moeten het er maar eens invoeren dat dag zeggen met een vriendelijke glimlach of die nou gemaakt is of niet, het is wat vermoeiend, maar het zal prachtig klinken, zeker als eenieder het in zijn eigen taal doet.
We kunnen dan wat namen gaan veranderen in bijvoorbeeld, Rotterdag, Schiedag, Amsterdag, Edag, Dag Haag, en ga zo maar door met deze flauwigheden.
De mensen in Noordwolde beginnen ook opeens tegen je aan te praten, hier doen alleen gekken dat of mensen die geen Tom Tom in de auto hebben.
Een oude dame met een bos bloemen in haar rechter knuist en een cadeautje in haar linker grijper, begon opeens gezellig tegen mij aan te praten, ik neem aan dat het gezellig was, want ze lachte, haar verstaan kon ik helaas niet.
Dus zei ik maar gefeliciteerd, en ik hoop dat ze dit verstond, wie weet nodigde het arme mens mij wel uit om ook een blokje kaas te gaan eten in een onverstaanbaar gezelschap land genoten.
Maar ik nam de benen haar achterlatend in de feest vreugde.
Op een wandeling die ik over de Hoofdstraat waar net als bij ons in Schiedam meer legen als volle winkels staan, kwam ik een rommelzaak tegen.
Heerlijk dacht ik net niet in mijn handen wrijvend, en liep op een boekenkast vol vervelende niet interessante boeken af.
Al snel had ik door dat ik hier geen goed boek zou gaan vinden, dus vroeg ik aan de winkel dame, die met haar rug naar mij toe stond of ze er nog meer boeken hadden.
Hij draaide zich tot mijn grote schrik om.
Een rijk besnorde man, die zijn wenkbrauwen had afgeschoren en ze hier voor inplaats ze zelf had getekend, met ook nog een matje en twee gouden oorbellen in elk oor.
Hij stoten een hoog geluid uit, ik liep maar langs hem, en klaarblijkelijk zei het, dat er nog meer boeken waren, die op de grond stonden.
Ik besloot maar even niet te bukken, want de enige aambei die ik nog koester, wil ik niet kwijt.
Ik nam dus de benen weer.
Heel even twijfelde ik of ik een drankje moest nuttigen in café de Beukennoot, maar ik hoorde Arie mij waarschuwen dat ik er vast ruzie zou krijgen.
Met moeite nam ik de waarschuwing aan.
Thuis aangekomen vroeg Arie of ik de volgende dag mee naar Heereveen wilde.
En waarom niet dacht ik, na het tripje dacht ik waarom wel.
Arie woont in een doorsnede huis, met aan zijn huist vast een hele doorsnede wijk gebouwd, dit huis staat eigenlijk overal wel in Nederland, een saai kut huis.
Veel te klein voor Arie, die beeldhouwer is, overal val je over het hout, Arie heeft geen systeem van werken, misschien is dat wel zijn systeem, ik zou het niet weten, hij begint aan alles te gelijk, en als hij ze dan ook allemaal te gelijk eindigen zou, was dit perfect, maar nee de meeste wachten netjes deels bewerkt op hun tweede einde, want dood was het hout natuurlijk al heel lang.
Maar het is goed vertoeven tussen het werk van Arie in zijn kut huisje van net na de tweede Wereld oorlog.
De nieuwbouw huizen die men nu netjes uit poept over ons kikkerlandje, noemt men straks, de huizen van net voor de derde Wereld oorlog, gezellig.
Ik zeg altijd maar als ik iets over ernstige ziektes hoor,”dat wens je alleen George W.Busch toe.
Maar goed we gingen naar Heereveen
Wat ik er van gezien heb stelde niet veel voor, maar daar gaan we weer, de mensen waren uiterst vriendelijk, okay ze waren stads en groette niet net als in Noordwolde, maar ze waren vriendelijk.
En ik ben alleen in het centrum geweest die vol hing met vlaggen van landen die mee deden aan het EK voetbal voor onder de twintig jaar.
En Heereveen is een sportstad bij uitstek, veel boeken zaken vond ik er niet, niet dat ik vermoed dat sport en lezen niet bij elkaar horen, in tegendeel.
In een patatzaak sprak een Aziatisch meisje met een zwaar Fries accent, geweldig toch, dat dialecten zo worden opgenomen in welk land dan ook, dat zouden de enige grenzen moeten zijn.
Ongeveer een uurtje verkende ik Heereveen, toen Arie belde, hij was ergens voor een gesprek, en was klaar.
Even later zaten we samen gezellig achter een bak koffie.
Hij vroeg zich af waarom ik nog in de Randstad wilde wonen, de hypocriete hond, hij had er langer gewoond als ik.
Ik zei dat ik niet buiten de kanker verwekkende gassen kon, de veel kleurige mensen op straat, en natuurlijk de Maas.
Mijn relaas en lof zang ging maar door, helaas was dit aan Arie niet besteed.
Hij praat Rotterdams, voor hoelang weet ik ook niet, is voor Feyenoord, maar woont in Noordwolde, je zou hem bijna gaan wantrouwen.
Op de terugweg van Steenwijk naar Schiedam, in de gele hoer, zoals de spuitgasten hem noemen, zat Paike mijn hondje dicht tegen mijn been aan.
Van haar hoefde het allemaal niet, het maakte haar niet uit waar ze piste of plaste.
Mij eigenlijk ook niet.
Net toen er tussen mij en mijn geliefde viervoetster een geestelijk gesprek op gang kwam, kwamen er te Zwolle een heel gezelschap vlees binnen, die druk beppent de net nog zo rustige wagon vulde.
Mijn gedachtes verlieten de trein achterwaarts richting Noordwolde
Ik ben van Friesland gaan houden, Hoppe Fryslan dan maar…….
Dit verhaal wil ik opdragen aan Jong Oranje (zullen ze fijn vinden)
