Architectuurstudenten van over de gehele wereld prakkiseren over grote  ontmoetingscentra nabij metrostations.

Mijn - vooringenomen - aanname is dat ze deze wijken niet daadwerkelijk in zijn geweest, want ik lees niks over het overschot aan schotels en belhuizen, het gebrek aan goedwerkende verenigingen van eigenaren, de verloedering door de slechte samenhang, de toeloop van Tokkies naar dit soort wijken etc..(kortom de redenen waarom veel mensen - waaronder mijn eigen persoontje - zijn gevlucht naar een suffe buitenwijk).

Wanneer ik eens goed rond kijk in het restaurant, zie ik opeens dat zo’n ontmoetingsplaats wel degelijk werkt.Want hoewel IKEA ‘jodenprijzen’ hanteert (1,5 euro voor een ochtendontbijt) zie ik veel mensen die er een ander - concurrerend - geloof op na houden.

Iedereen praat met elkaar, geeft elkaar de ruimte.  

De kinderen – die in beginsel minder geneigd zijn zwart/wit te denken – spelen gezamenlijk  op strategisch geplaatste speeltoestellen: alles is vanuit de ooghoek te overzien.

Een goedkoop/laagdrempelig ontbijt-restaurant op metrostation Zuidplein, waar ook de oorspronkelijke bewoners af en toe eens aanschuiven: het zou dus echt kunnen!

Bijkomend pluspunt: de achterstandskinderen wordt aangeleerd dat ze met een gevulde maag hun dag moeten beginnen en er ontstaan weer een aantal stageplaatsen voor jongeren die een beter bestaan willen opbouwen.

Dick Ursinus is beeldend kunstenaar uit Rhoon-Portland, die twee keer per week columns en verhalen op z’n website www.dickursinus.nl plaatst.