Het waait op de Wilhelminapier.
Altijd.
Ook nu, op een druilerige vrijdagochtend.
Het geeft het kleine schiereiland op de Rotterdamse Kop van Zuid charme. Alsof de massa’s emigranten, die hier de boot naar een nieuw bestaan in Amerika namen, diezelfde wind voelden.
Dat is niet jammer genoeg niet zo. In de tijd van de landverhuizers stonden het hoogste gebouw van Nederland, de Montevideotoren, en de kantoorkolos van het Rotterdamse havenbedrijf er nog niet. Nu wel. Zij zorgen voor die harde wind.
Las Palmas is een oud pakhuis van de Holland-Amerika lijn. Net verbouwd. Geel zand waait om het gebouw heen. Binnen ligt het cement nog te drogen, vloeren moeten nog bekleed worden. Elektriciteitssnoeren zitten provisorisch vastgetaped.
Op de eerste verdieping van Las Palmas is het Nederlands fotomuseum. Drie weken geleden geopend door de koningin. Vandaag zijn burgemeester Ivo Opstelten en zijn wethouders er om met de pers te brunchen.
Zilveren ketels met koffie en thee, appelkruimelgebak, en broodjes. Veel luxe broodjes.
Catering op dit soort bijeenkomsten is altijd puik.
Opstelten is een aparte man. 64 jaar oud is hij. Sinds zijn 28e al burgemeester.
Hij is groot, Opstelten. Toch zit zijn jasje zit altijd ruim. Alsof hij verwacht binnenkort aan te komen en alvast zijn kleding heeft aangepast.
Alles aan zijn volle, vlezige gezicht is groot. Grote oren, grote, diepe kuilen in zijn wangen als hij lacht. En hij lacht veel. Hahaha schalt het dan, zoals de kertman hohoho doet.
Volle haardos, met een nette scheiding. Grote neus. Het geeft de Burgemeester een goedaardig uiterlijk.
Maar het meest bijzondere aan Ivo is zijn stem. Een diepe, diepe bas.
Ivo Opstelten moedigt het journaille aan: ,,Kom op jongens, neem eens zo’n lekkere brownie,” bromt hij. Als Ivo iets zegt, doe je het. Er gaat een bepaald overwicht uit van de diepe brommende stem van deze goedaardige reus. Misschien is hij daarom al een leven lang burgemeester.
Wethouder Dominic Schrijer maakt grapjes met een journalist van het AD-Rotterdam, de nieuwe havenwethouder Mark Harbers maakt enthousiast kennis met de journalisten, wethouders Jantine Kriens en Jeanette Baljeu keuvelen met elkaar. Opstelten schudt handen en deelt schouderklopjes uit.
Ruud Visschedijk, directeur van het Nederlands fotomuseum, vertelt aan ieder die het vraagt hoe mooi de architectuur van Las Palmas is. De ventilatiebuizen en steunpilaren zijn nergens weggewerkt. Geen mooi plafonnetje. Gewoon, naakt beton. Hoort zo.
Er lopen zeven of acht vlotte, modieus maar netjes geklede jonge vrouwen rond, allemaal op hakken. De persoonlijke voorlichters van de wethouders. Een van hen heeft een dikke stapel rapporten onder de arm, die ze aan de journalisten komt slijten.
Ruud Visschedijk geeft tijdens de brunch een rondleiding door zijn museum. Hij is een trotse man, maar zijn verhaal gaat voor de meesten verloren, omdat ze zijn gekomen om met elkaar te praten.
Een ingenieus apparaat moet de museumbezoeker in staat stellen uit een digitaal archief foto’s op onderwerp te selecteren en op een groot scherm te projecteren. Dominic Schrijer wacht de uitleg niet af, maar zit als een nieuwsgierig kind al aan de hendel van het apparaat te sjorren. We zien foto’s uit 1910 voorbijflitsen. Even later gelooft Schrijer het wel weer.
Ivo Opstelten is uit het zicht geglipt. Hij stapt in zijn auto. Geen last van de wind, of de regen. Als laatste gekomen, als eerste vertrokken. Iedereen de hand geschud. Met iedereen gesproken. Iedereen tevreden.
Zo doe je dat als burgemeester.
