Ik las net in de krant dat het gras bij de buren niet alleen groener maar ook roder kan zijn: Een 67-jarige Amerikaan in Ohio is schuldig bevonden aan de moord op een tiener die over zijn pas gemaaide gazon was gelopen.

De enigszins obsessieve man (5 keer per week maaien) had de 15-jarige buurjongen, die voor de 2^e keer die dag een kortere route nam richting basketbalveld, koelbloedig doodgeschoten.

Nou moest ik in eerste instantie denken aan mijn eigen grasveldje, dat ik al weer een aardig tijdje geleden had moeten maaien (nu kan dat alleen nog met de schaar omdat m’n grasmaaier anders dichtslibt).

In tweede instantie moet ik denken aan mijn dochter die nog geen drie weken geleden bijna d’r - met roze zijwieltjes en gekleurde bloemetjes opgepimpte - fietsje tegen de buurman z’n nieuwe auto aanknalde, wiens hoofd nog roder kleurde dan zijn auto.

Zelfs het verontschuldigende: ‘Sjorry buerman’ van mijn dochter kon de pret niet drukken.

De buurman ging quasi gehaast verder met de schoonmaakbeurt van z’n  glimmende bolide ( die - samen met de identieke witte van z’n eega - zo ongeveer om de drie dagen een grondige sop/poetsbeurt krijgt, waarbij ook de aluminium sportvelgen niet worden vergeten, daar heefttie namelijk een homemade borsteltje voor gemaakt: een uit de kluiten gewassen driehoek-vormige tandenborstel).

Tenminste dat dacht ik, want toen ik hem - om het ijs en zijn rode tint te breken - een compliment gaf over ‘het borsteltje’, keek hij nog geïrriteerder.

‘Die kun je gewoon kopen bij elke autoshop in het land!’ was zijn antwoord.

Hij keek met een vernietigende blik richting onze, al maanden niet gewassen pausmobiel, die - als enige in de straat - niet stond te glimmen in de lentezon.

‘Wat kost dat dan zo’n borsteltje? Was mijn ‘socialising’ antwoord.

‘Maar je hebt helemaal geen sportvelgen!’ antwoordde hij - te gehaast (want het zou toch wat zijn als zelfs de familie Ursinus in ieder geval eens per week - of maand vinexwijk-waardig zijn auto zou soppen).

‘Nee joh, die auto was ik alleen met trouwerijen of begrafenissen’, antwoordde ik ‘maar het is wel handig om een schrijfmachine mee te op te poetsen’.

Dick Ursinus is beeldend kunstenaar en verzamelaar van schrijfmachines uit Rhoon-Portland, die twee keer per week columns en verhalen op z’n website www.dickursinus.nl plaatst.