Het culturele online mzine van Rotterdam
antenne rotterdam

Antenne Rotterdam

jfmamjjasond
1610141923273236414549
2711152024283337424650
3812162125293438434751
4913172226303539444852
5183140

Magazine

week 12 | dinsdag 19 maart 2024 03:29 uur | 3 bezoekers

Marokko, het land van de ouders van mijn berovers.

Via de Spaanse enclave Ceuta rijd ik Marokko in. Op de heuvel staan Afrikanen hoopvol en verlangend de stad in te kijken. Soms probeert er iemand over het hek te klimmen maar wordt teruggefloten.
Via de Spaanse enclave Ceuta rijd ik Marokko in. Op de heuvel bij de grenspost staan Afrikanen hoopvol en verlangend de stad in te kijken. Soms probeert er iemand over het hek te klimmen maar wordt onverbiddelijk teruggefloten. We worden ingehaald door brommers met wapperende hoofddoekjes achterop. En we zijn Marokko binnen. Ik ga eerst naar Marakech. Het valt me op dat Marokko niet geheel bestaat uit woestijn en wat nomadententen. Het landschap lijkt vaak erg op Spanje met de blokkerige bepleisterde huisjes met kleine ramen in een glooiend geel/beige landschap en her en der illegaal gedumpt afval. In de bergdorpjes staan kinderen in merkkleding op de bus te wachten en mijn gsm ontvangst is overal goed. Ik rust even wat uit bij een wegrestaurant, waar de bediening enkele woorden Nederlands blijkt te spreken. Tegen de avond krijg ik autopech en ik wordt al snel geholpen door een vriendelijke boer in jaballa, die me de typisch Marokkaanse muntthee aanbiedt, inclusief een twee armlengtes hoge straal bij het inschenken. Ik krijg een overnachting aangeboden die ik nieuwsgierig accepteer. Het is te laat nu om door te reizen. In de huiskamer krijg ik van zijn vrouw nog meer muntthee aangeboden en laat hij vele familiefoto's zien. Zijn jaballa heeft hij uitgedaan. Daaronder draagt hij gewoon een trainingspak! Hij stelt me voor aan zijn dochters. Te jong voor mij. De volgende ochtend laat hij nog even zijn bijbaantje zien: hij moet voor de Marokkaanse Rijkswaterstaat de stand van de naburige rivier bijhouden en doorbellen. Hij is erg trots op zijn speciaal daarvoor ingerichte kantoortje. In Marakech is het een drukte van belang. Vooral in de oude stad, de Medina, is het een en al tourisme. Ook ik stort me in de oude nauwe steegjes vol met kraampjes. De verkopers zijn nog niet zo opdringend als ik later in Dakar ga meemaken. Ik besluit een zijsteegje in te glippen en kom op de kippen markt terecht. Kippen worden levend gekookt, vervolgens in de pluk machine gehouden, gevild en dan dus lekker vers aan de klant meegegeven. En als je een kip wel dood wil maar verder alles zelf wil doen, draait de verkoper gewoon even zijn nek om. Even slikken dus voor westerse consumenten die dachten, dat kip uit de fabriek komt, als bijprodukt van aardolie. Op het marktplein laat ik me nog een gratis aangeboden henna-tatoo opsmeren en als ze dan, als het klaar is, toch om geld vraagt, loop ik geërgerd weg. Met een mooie tatoo, waarvan me gezegd is, dat het me veel geluk gaat brengen en mooie kinderen. Het is filmfestival in Marakech. Ik bekijk elke dag zo'n drie films. Het valt me op dat het Marokkaanse publiek gewoon gezellig kletst tijdens de film. Alleen buitenlanders, die zich daar aan ergeren. In de straten zie ik overal posters van de koning Mohammed VI. De taxichauffeur draait de gezongen voorleesversie van de Koran. Ik vraag ernaar en zeg, dat ik het mooi vind. Je weet maar nooit. In de trein van Marakech naar Casablanca ontmoet ik een jong gezinnetje, dat aan het verhuizen is, omdat de man naar een andere luchtmachtbasis is overgeplaatst. We praten wat over democratie in Marokko. Buiten zie ik kilometerslang zwerfafval. Ruimt niemand dat eens op? Over Casablanca kan ik kort zijn: de film was beter! De Medina is een arm ghetto en de moskee, die de grootste buiten Saudi- Arabië is, oogt wat betonnerig. 's avonds kom ik een zwerver tegen op pantoffels met een afbeelding van het tekenfilmfiguurtje Tweetie. Hij praat Amerikaans Engels. Hij wil me de stad laten zien. Als zijn eerste bezienswaardigheden een bar en een drankwinkel blijken te zijn, grijp ik in. Ik vraag naar de plaats waar enkele jaren bij een terroristische aanslag nogal wat doden zijn gevallen. Hij breng me erheen. Er is niets meer van te zien. Een ommuurd gebouw, waar de discotheek Casa Espagna zat. In Casablanca vallen me de vele kerken op. De moskees hier zijn overigens ook gewoon net als een kerk: een groot huis met een vierkante afgeplatte toren ertegenaan. Ik heb het wel weer met hem gehad en geef hem wat geld wat hij natuurlijk niet genoeg vindt. Hij geef het boos terug. Ik hou het en loop weg. Die trucjes ken ik nu wel en ik laat me er niet meer door van de wijs brengen. Als hij me achterna komt besluit ik hem het geld weer te geven met de mededeling, dat ik wil dat hij weggaat. Ik zie een hotel met bar. Als ik erheen loop, heeft de volgende zwerver me al gespot, die me achterna loopt de bar in. De uitsmijter heeft het door en zet hem weer buiten. In de bar bestel ik typisch Marokkaans bier, om in te burgeren. Naast me zie ik een Marokkaan Nederlands bier (Heineken) drinken. Ik maak hem opmerkzaam op deze dubbele kruisbestuiving en er kan bij hem een glimlach vanaf. Aan mijn andere kant zit een blondine van rond de veertig in rood trainingspak. Ik groet vriendelijk. Ze geeft aan, dat ik wel iets mag pakken van de schaal met hapjes, die voor haar staat. Ze heeft juist een fles Marokkaanse wijn besteld. Ik vraag ernaar en ze vraagt prompt een glas en schenkt voor me in. Da's makkelijk drank scoren. Ze blijkt beneden in de club te werken. 'Als paaldanseres', denk ik er dan bij en heb het er verder niet over. Als haar fles leeg is, bestel ik er een en we gaan verder met ons gesprek in het frans. Een taal, die we beiden slecht beheersen. Ze blijkt gescheiden te zijn, bij haar moeder te wonen en voor twee kinderen te moeten zorgen. Opeens hoor ik achter me Nederlands gepraat. Ik knoop een gesprek aan met een zakenman die Nederlandse bouwbedrijven koppelt aan Marokkaanse overheden. De Marokkanen besteden belangrijke bouwprojecten liever uit aan Nederlanders dan aan Marokkanen, in verband met de kwaliteit en corruptie. Onderweg naar Agadir word ik regelmatig aangehouden bij wegcontroles. De politie laat buitenlanders gelukkig snel gaan. Ze weten, dat het tourisme belangrijk is voor hun land. Ik kom veel fietsende touristen tegen alsook campers met vooral Engelse en Duitse oudere stelletjes. In het surfparadijs Agadir besluit ik nog eens even snel mijn kleine teen in het water te houden, maar ik moet snel verdervliegen naar de Canarische Eilanden voor een nieuw avontuur en de Kunstbiënale. Wat mij betreft kan Marokko zo bij de Europse Unie.
 
Array
(
    [107304] => Array
        (
            [naam] => willem
            [link] => 
            [reactie] => leuk artikel bedankt
            [afbeelding] => 0
            [spambot controle] => 
            [react_date] => 2007-04-29 09:53:49
            [react_date_changed] => 2007-04-29 09:53:49
            [react_page] => 0
            [react_user] => 19238
            [react_user_target] => 0
            [react_parent] => 98414
            [react_count_reads] => 
            [react_count_views] => 
            [react_confirmstring] => SWKJADRR4H7QZE
            [u_name] =>   
            [u_email] => antennerotterdam@users.antenne.exolog.nl
            [react_id] => 107304
            [editable] => 1
        )

)

willem | 29 april 2007

leuk artikel bedankt


*

laat dit veld leeg

Tweets about "#rotterdam"