'Was mijn naam te moeilijk voor je?’

Een korte stilte waarin ik wankel en dreig te vallen.

‘Nee, nee...absoluut niet...Noëlle heet je...’

Ik herstel gezien de omstandigheden buitengewoon snel.

‘...ja sorry, je schoonheid overdondert me zo dat ik mezelf even verloor’

Waar haal ik het in jesusnaam vandaan.

Ik zie haar lachen, ik denk haar te zien lachen, want ik ben verblind, verblind door deze beeldige, jonge vrouw.

Die ogen, die hemelbestormende ogen, zo groot had ik ogen nog nooit gezien, dit was nieuw voor mij. Ik verloor mijzelf zo in die ogen dat ik achteraf niet wist welke kleur ogen zij eigenlijk had.

Ik verloor mijzelf zo omdat ik in de afgelopen drie jaar enkel en alleen bewonderend in Zuid-Oost Aziatische ogen heb gestaard.  

Een hoofddoek, een lang, nauw omsluitend gewaad. Bruin zullen ze wel zijn. Maar het kan ook grijs-groen-blauw zijn.

Ik wil haar weer ontmoeten. Ik wil haar beter leren kennen. Ik wil me begeven in haar kring van naasten. Haar desnoods achtervolgen en begluren vanachter het Rotterdams Dagblad met twee gaten erin. Een privaat detective inhuren die met zijn nieuwe Nokia filmpjes van haar maakt terwijl zij haar zusje duwt op de schommel van een Crooswijke speeltuin.

‘Je komt zeker weer bij ons terug?’ vraagt Rien, mijn ex-collega van de soos op district Kra/Cro, en hij lacht. Hij ziet dat ik het moeilijk heb. Hij zag me net staan, wankelend, en hij hoorde mij die gladde opmerking over haar schoonheid maken.

‘Sta ik niet op 1 of andere blacklist dan?’

Ik was nooit zo geschikt voor die baan. Maar de vrouwen. De vrouwen die je bij de soos ziet. 

Ik weet niet of ik nog wel terugkeer naar Bangkok. Is Rotterdam niet domweg de stad met de mooiste vrouwen van de fucking hele wereld? Een onschuldig wandelingetje in onze trotse Maasstad staat garant voor minimaal enkele momenten waar de vergankelijkheid zijn greep op mij verliest.

Vanuit tram 4, verscholen achter in de allerlaatste stoel van de middenwagon, zie ik dagelijks de sierlijkste ogen aan me voorbij schieten. Ik geloof dan weer eventjes in de mensheid en prijs (binnensmonds) de multi-culturele samenleving.

Tanden zie ik, groot en wit, die schitteren bij een ontluisterende, lieve meisjeslach, wat mijn normaliter kwellend hart doet jubelen. Geen melodie ter wereld kan de zoetheid hiervan evenaren, geen componist heeft dat talent.

Hoe slecht kan het zijn in een multi-culturele samenleving te moeten wonen? Als toerist is het in ieder geval niet verkeerd.

Ik denk weer aan Noëlle en weet me geen raad. Troost zal ik vinden bij de Albert Heijn. Oude Goudse kaas, brood, sinaasappelsap, nieuwe gekke toetjes, halfvolle melk. Koekjes van Sultana. Waarom verkopen ze daar geen autodrop meer? Laat ik Krentjenbrij van Bessola niet vergeten, ik heb me er rot naar gezocht in Thailand.

Er zal bij land's grootste kruidenier ongetwijfeld een mooie Marokkaanse meid rond lopen die me aan haar zal doen denken. Gelukkig maar.

Ik lees bij mijn zus de Volkskrant en zie iedere dag artikelen over Marokkanen en integratie staan, ook in de Nieuwe Revu wekelijks. Maar met geen woord wordt gesproken over de troost die de Marokkaanse vrouw ons schenkt, die mooie en lieve vrouw met haar HBO-of WO-studie/diploma, of lager geschoold en met een hart van goud. 

En geen woord over mijn Marokkaanse klasgenoten van toen ik maatschappelijk werk studeerde op het HR&O, die wisten dat ik het moeilijk had en die me altijd een warm welkom gaven, lief voor me waren, die begrijpend en koesterend waren. Die de draad met me oppakten die ergens in het Hollandse stof gevallen was.

Vergeet de Keukenhof, Volendam, de Kinderdijk en de Amsterdamse grachten. Werp uw blik in de ogen van Noëlle of Sakina of Fatima en weet wat Holland u te bieden heeft. 

En drink Krentjebrij.