En wederom had ik de eer om bij de eerste try out aanwezig te mogen zijn. Dat het een try out is vermeld ik bewust omdat er nog aan gesleuteld kan worden. Welnu, ik ben over deze try out  in het geheel niet negatief. Het is een serieus en op momenten een aangrijpend stuk. Wel duurt het wat mij betreft wat te lang en er mogen er enkele moeilijk te plaatsen scènes geschrapt worden. Hiermee bereik je dat de krachtige stukken meer naar voren komen ,zodat de aandacht dan scherper en de boodschap helder blijft. Kort gezegd gaat het stuk over een groep totaal verschillende personen die allemaal met verschrikkelijk verkrampte of absurde gedachten en levensvragen rondlopen. Uiteenlopend van een filosoof die haar boeken verbrand en alleen nog maar gelooft in de onbetrouwbaarheid van de wereld, een kinderloze verwarde vrouw die vergiffenis vraagt voor de daden van haar zoon tot en met een Afrikaanse illegaal met een enorm schuldgevoel. Dit is nog maar een klein gedeelte van alle personages en hun ellende. Wat duidelijk is: het zijn waanzinnig mooie thema’s die op een knappe  en vaak licht absurde wijze worden vertoond. Niet alleen de tekst maar ook het acteerwerk en de kostuums brengen dit beeldend tot uitdrukking. Het beklemmende gevoel komt het sterkst  naar voren bij het echtpaar dat elkaar inmiddels niet meer aanraakt, omdat manlief zijn passie heeft gevonden in het verzorgen van doden. Een inwonende moeder met een obsessie voor haar eigen suikerziekte en die ook nog eens haar dochter vernedert die op haar beurt enkel nog een kind wil van haar man,  maakt het drama compleet.

Mijn ervaring met dit stuk is, dat ik er even een nachtje over heb moeten slapen voordat het vele drama een plekje had gevonden. Hierdoor kan ik nu stellen dat ik er enthousiast over ben, afgezien van enkele langdradigheden. Verliezen, maatschappij, puinhoop in je leven, zoeken naar geluk zijn de kernthema’s.  Nou moet ik ook toegeven dat een lange zit in de Schouwburg met 1.92 m nooit een pretje is, maar daar kan het RO theater weinig aandoen.

Het thema van het stuk – Onschuld- vraagt teveel van jongeren onder de 18 jaar. Tenminste dat was af en toe hinderlijk te merken. Voor dat soort producties moet je misschien weer even wachten tot de volgende kerst. Alize van Zandwijk heeft dit zware stuk heel bijzonder neergezet. Niet alleen worden de heftige thema’s mooi weergegeven ook brengt ze lucht in het verhaal. Dit doet ze doormiddel van absurde personages met humor neer te zetten. Een knap staaltje acteer werk maakt het af.

Job Reniers