Konijnen liefde
Dit verhaal gaat over Marinus het konijn, of eigenlijk meer over het baasje van Marinus het konijn, namelijk over Hein.
Hein was een dertien jarige jongen die aan de dijk nabij Streefkerk woonde op de boerderij van zijn verwekkers, die ons eigenlijk alleen maar de hoofdrol speler Hein hebben bezorgd, en er verder in dit verhaal niet toe doen.
Hein was een magere blonde krullenbol, die altijd in zijn blauwe overal en op zijn gele klompen zich rond liep over de boerderij en zich vermaakte..
Dit was knap van Hein, want er was daar aan de Lek geen reet te beleven zonder fantasie dan, Want als Hein iets had was het wel fantasie.
Vaak stond hij met in zijn ene knuist een bruine boterham met oude kaas, met zijn andere hand zwaaide hij naar de passerende Lek aken .
Hij had het niet meer als zo’n schipper dan op de toeter drukte, hij sprong dan op zijn klompjes heen en weer, en in de zomer dook hij dan van vreugde in de Lek.
En op den duur kende de schippers Hein ook, althans dat idee had Hein ten minste.
Hij herkende de boten op hun naam, zo gaf hij die schippers dan de naam van hun boot, zo zei hij dan bijvoorbeeld, “dag Schipper Thea”.
Verder ging Hein natuurlijk naar school, waar hij een vreemde eend in de bijt was, zijn klasgenootjes negeerde hem, wilde niks met Hein te maken hebben.
Hein had dit niet door, en was tegen iedereen vriendelijk, en vertelde zijn belevenissen, zonder dat iemand er enig oor voor had.
Op een dag kwam Hein op zijn fiets uit school, en wilde hij een hond.
Zijn ouders zagen dit niet zitten, en gaven Hein als troost een wit konijn.
De eerste dagen keek Hein niet naar het loslopende dikke konijn om.
Maar al snel begon hij van zijn konijn te houden.
Hij noemde zijn konijn Marinus, buiten dat het konijn vaak tegen Hein aan kwam liggen als Hein naar de wolken keek, en hier allerlei figuren in zag, deed het konijn niet veel spectaculairs.
Dit was jammer vond Hein, dus besloot hij de dikke Marinus trucjes te gaan leren.
Hij gooide een klein takje weg, waar Marinus op af rende om er aan te knagen, maar dit was niet genoeg, Hein wilde dat Marinus het stokje terug kwam brengen.
Na maanden van oefenen, kwam Marinus het stokje terug brengen.
En tot grote vreugde van Hein, deed die dit nu keer op keer.
De vreugde tranen rolde uit de zee blauwe ogen van Hein zijn rode wangen over naar weet ik veel waar.
Hier kon Hein iets mee, zo dacht hij.
En op die aankomende Koninginnendag stond Hein met Marinus op de braderie in Streefkerk,
De mensen waren verbaasd over de prestaties van Hein en Marinus het konijn.
De burgermeester noemde het zelfs een gave.
In een bakje gooide mensen wat geld voor Hein.
Al snel noemde mensen rond alle plaatsjes aan de Lek, Hein het konijnenjong van Streefkerk.
Op school werd dit konijnenjong omgedoopt tot Hein de konijnenkeutel.
Maar die waren jaloers volgens Hein.
Hein werd overal gevraagd op feesten en trouwerijen om zijn trucje met Marinus te komen voordragen.
Van het verdiende geld kon hij allang een hond kopen, maar daar moest Hein niet meer aan denken.
Wel kocht hij een roeibootje, die hij Marinus het wonder konijn noemde, en in dit bootje ging hij samen met Marinus varen als het weer het toe liet.
Op een mistige dag kwam Hein uit school, en besloot te gaan trainen met Marinus, die al op hem af kwam lopen door het verse gras.
Meteen na de knuffel, wierp Hein het stokje weg, en ging Marinus er achteraan.
Na een keer of tien gooide Hein het stokje weer weg, nu best ver.
Toen sprong Bleder, de herder van de buren over het hek heen, dat de boerderijen scheiden.
Hij rende ook op het stokje af.
Hein moest lachen, want Marinus was er eerder als Bleder.
Maar hij kreeg de schrik van zijn leven, toen hij zag dat Bleder Marinus met stokje en al in de bek nam, en hem vervolgen wild heen en weer tegen het gras aan beukte, de stukken Marinus vlogen in het rond.
Neeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee riep Hein door merg een been gaande.
Hij rende huilend naar de schuur waar hij een houten hooivork pakte, die nog van zijn overgroot vader Johannes Maria was geweest.
Van grote afstand wierp Hein de antieke drie tander in de rug van Bleder die zich kermend met de hooivork in zijn lende het hazenpad nam.
Hein wist dat dit natuurlijk een staartje zou krijgen, en vluchtte huilend in zijn bootje de Lek op.
Na een uur van roeien tegen de stroming in, viel Hein in slaap, hij werd gewekt door een scheeps toeter, slaperig deed hij zijn hand omhoog, en zei”dag Schipper Truus”, en dat was het laatste wat de arme Hein ooit uitbracht, want de binnenvaart boot kon in geen mogelijkheid meer uitwijken, met een krakend geluid verbrijzelde hij het bootje, Marinus het wonder konijn en de slapende Hein.
Heden te dagen staat er een beeldje aan de Lek van Hein spelende met Marinus zijn wonder konijn.
Dankzij Marinus is Streefkerk nu een toeristen oord, waar klasgenootjes, nu oude bejaarden van Hein nu nog verhalen over Hein aan de mensen vertellen………….
