Of: ‘Hoe Julia Roberts gewapend met een kappersschaar op een bergtop belandt en zweert nóóit meer een kapper te vertrouwen…’
HAAR trauma -The Movie-
Ik heb geen kapper meer...
Daarin zal ik vast niet de enige zijn.
Zo is bijvoorbeeld Geert Wilders ook vast door een geheim kapperstrauma genoodzaakt om met raar haar door het leven te gaan.
Hoe het met Geert zo ver heeft kunnen komen, zou je zijn (ex)kapper moeten vragen. (Misschien is er geen kapper die zijn verhalen nog aan wil horen, of is het onmogelijk knippen om zo’n ‘Calimero-dopje’ heen…)
Hoe het met mij zo ver heeft kunnen komen is een verhaal vol drama, leed, illusies en desillusies, dat al op jonge leeftijd begon.
Een verhaal dat verfilmd zou moeten worden, met in de hoofdrol Julia Roberts.
Waarin zij op gevoelige, doch moedige wijze de rol neerzet van een vrouw met donkere krullen, die lijdt onder te korte ponnie’s, mislukte coupe-soleil’s en mensonterende ontkroezingsbehandelingen.
De film zou starten met een flashback naar de jeugd van de hoofdrolspeelster.
Ze koopt een ijsje bij een venter op straat, de zon schijnt, de vogels fluiten…
“Zeg het maar jongetje” zegt de goede man vriendelijk.
De camera zoomt in op een kleine krullenbol (met een rare korte ponnie).
Zijn woorden echo-en nog even dramatisch na in haar hoofd, terwijl de shot focust op haar gezichtje. In haar ogen welt een traan…
“Ik wil láng haar!” zien we haar in de volgende shot hysterisch tegen haar moeder schreeuwen. “Ze denken dat ik een jongetje ben”.
Julia belandt vervolgens -met langer haar- op haar 15e bij een kapper.
Een dure, eentje die coupe’s knipt…
Maar bij de droogkap-onthulling blijkt ‘coupe-léon’ totaal niet te lijken op het plaatje. En ook niet zo geschikt voor krullend haar.
Of dat komt door de stupide kniptrut die -tot bloedens toe- in haar eigen vinger knipt. Of doordat ze op de kappersschool niet vertellen dat krullend haar droog veel korter uitpakt.
We zullen het nooit weten…
Wat we wel zien is een gedesillusioneerde Julia die met een zak over haar hoofd naar tennisles fietst. Tachtig gulden armer en opgezadeld met raar haar…
Daarna zien we Julia nog vele malen naar de kapper gaan. En áltijd weer knipt die haar korter, schever, gelaagder, of gekker dan ze wilde.
Op een kwade dag laat ze zich door een kapper overhalen tot een ontkroezingsbehandeling; dán zou haar haar langer lijken...
De man gooit er ook nog een coupe soleil tegenaan voor het ‘zonnige effect’.
Dit resulteert in een dooie bos platgepermanent stro!
Ze moet noodgedwongen aan de slag met verf, groene zeep, gel, haarwonderpluscrémes, koopt een krultang om alsnog zelf krullen te maken en heeft intussen enkele knipper(!)licht relaties.
Vrienden geven haar de bijnaam ‘vogelnest’ en het komt daarna nooit meer helemaal goed met haar.
Ze ontwikkelt een diepgewortelde aversie tegen alles wat met kappers, knippen en haar te maken heeft.
De film sluit af met een emotioneel hoogtepunt. We zien Julia die, ondanks diepe littekens en zware psychische verwondingen, zichzelf uit het dal der kappersdesillusies heeft gewerkt:
Ze neemt het heft in eigen handen, koopt een kappersschaar bij de Etos en zweert op een bergtop in de Himalaya, nooit, nóóit, NOOIT meer een kapper te vertrouwen!
Mooie film zou dat zijn…
©nicole2007
