Graag maak ik het mij moeilijk, door inplaats van duidelijke schilderijtjes te maken, te verzakken in mijn duistere gedachtes en die op papier te zetten.
Ongeveer te verglijken met wat wijlen Anne Frank in haar dagboeken deed.
Dan bedoel ik de niet wat we te melden hebben, maar hoe we onze dagen en belevenissen op papier zetten, zij veelal schrijvend, en ik schilderend, dan wel tekenend.
En verder houden de vergelijkingen op.
Hoewel met wat passen en meten kunnen we de verschillen tussen mij en Anne best naar elkaar toe buigen.
Okay wat we tussen ons benen hebben is natuurlijk een groot verschil, dat geef ik direct toe.
Hoewel, we natuurlijk nooit naakt foto’s van Anne hebben gezien, gelukkig maar, er liepen toen natuurlijk al zieken zielen genoeg rondt.
Werden pedofielen trouwens ook vergast?
Nee dus, want hoe een  ongelofelijke idioot Adolf Hitler ook mocht zijn, hij zou pedofielen nooit vergassen, dit omdat hij er zelf één was.
En ik ga dit niet één van zijn goeie kanten noemen, zijn goeie eigenschappen zijn zo en zo niet de moeite van het benoemen waard.
Maar laat ik even bij mijn vergelijkingen met Anne Frank blijven, en Hitler hier even buiten houden.
Had de geschiedenis dit ook maar gekund.
Misschien had Anne frank dan wel van haar oude dag kunnen genieten, zonder enig benul van wat er had gebeurt was als ze bedreigt door de nazi’s dagboeken had geschreven.
En mijn vergelijk met een Joodse bejaarde vrouw sloeg dan nergens op…..

Bij naderinzien slaat dit vergelijk tussen mij en Anne Frank zo en zo nergens op.
Maar daar staan mijn stukjes bekend om (mocht ik willen dat mijn stukjes bekend stonden), dat ze nergens op slaan.
Nou ik ga toch verder, ik hoop dat u ook gewoon stug verder leest.
Anne was dus Joods (bring the news), en ik niet.
Als ik dan tenminste nog besneden was……
AAAAAAAAAAAAAUUUUUUUUUUUW, okay dat is nu ook gebeurt, maar dat maakt mij natuurlijk nog geen Jood of moslim, dus dat ontvellen van mij had dus weer helemaal geen enkel nut.
Voor mijn hondje Paike wel, want die loopt nu weg met mijn voorhuid.
Jeetje, ik wijk nu wel erg af, dit stukje krijg ik nooit meer duidelijk.
Kon ik maar zo goed schrijven als Anne dat kon.
Haar dagboeken hadden tenminste nut.
Mijn stukjes nog steeds niet.
Ik zou haar kunnen oproepen, maar aangezien ik niet weet wat ze als geest aan het doen is, waag ik mij er maar niet aan haar met mijn stomme aardse hersenspinseltjes te vermoeien.
Belachelijk idee zou dat zijn, ‘Hallo Mejuffrouw Frank, ik ben Pieter Zandvliet, ziet u enige overeenkomsten tussen ons?”
Hoogst waarschijnlijk zou ze voor een tweede keer sterven, maar nu van het lachen, en me ter begroeting haar midden vinger tonend, en angst aan wekkend zoals alleen geesten dat kunnen roepen, “LOSER”.
Nee dan drink ik toch liever koffie.
Laat ik het opgeven, ik lijk gewoon niet op Anne Frank, hoe graag ik dat ook zou willen.
Ik ben niet bang voor Duitse soldaten, die zie je hier overigens zo en zo nooit lopen.
Nee ik ben bang voor Fundamentalisten, maar vast niet zo bang als dat Anne voor de Duitsers was.
En dan kon elke boerenlul of trut om haar heen ook nog een verader zijn.
Nee geef mij dan maar een gezellige fundamentalist, liefst al uit elkaar gespat.
En de Duitsers waren hoe triest dat ook moge klinken natuurlijk een inspiratie bron voor haar dagboeken.
Wie weet schreef ze al dagboeken voor de oorlog en al zijn bittere triestheid begon, maar die waren zonder Duitsers natuurlijk helemaal niet bekend geworden, anders hadden we daar wel meer van geweten.
Raar eigenlijk, de Duitsers maakte onbewust Eén van de grootste schrijfsters ooit dood, maar ze creëerde ook de bron, waardoor Anne zo’n groot schrijfster kon worden.
Wat is mijn ellende opeens nietig, opeens zeg ik, maar dat is niet waar natuurlijk, het is in vergelijk tot Anne’s ellende altijd al nietig geweest, en zal dat hopelijk (ik knipoog nu vriendelijk naar de wat symbolische fundamentalisten op mijn netvlies) wel blijven.

Anne’s angsten werden uiteindelijk begrepen, en niet alleen haar angsten maar ook die van alle andere onderdrukte, ik daarin tegen, of beter mijn schilderijen, worden door sommige bijna begrepen, maar als ze in de buurt komen van helemaal begrijpen schiet ik angstig een andere kant op.
Laat ik Anne los laten en mezelf maar helemaal met niemand meer vergelijken.
Hoewel ik moet zeggen, op deze manier leer ik toch weer een stukje van mezelf kennen, en dat van Anne Frank natuurlijk.
Bedankt lieve Anne Frank………

Array
(
)