Asiel konijn neemt de macht over in huize Zandvliet
Mijn vrouw Xandra werkt met onder andere asiel zoekers, althans die helpt zij een handje op weg in de warrige Wereld waar ze in terecht zijn gekomen, omdat hun eigen Wereld nog veel warriger en gevaarlijker was.
Mijn inziens ben ik dus getrouwd met moeder Theressa, zo wordt ze zo nu en dan door de jongere genoemd, gelukkig maken ze haar niet altijd mee, want religieus zoals moeder Theressa wel was, is Xandra allerminst.
Een aantal maanden geleden kwam ik thuis van een hevige work-out in de sportschool waar de honden geen brood van lusten, iedereen stond om mij heen toen ik die gewichten omhoog en omlaag trok alsof het niks was. (mag ik ook een beetje overdrijven?)
Xandra vroeg mij direct of ik het erg vond dat ze een loge had.
Ik dacht meteen aan een uit de kluiten gewassen Afrikaan, die vervolgens nooit meer weg zou gaan, ik bedoel die nooit een ander huisje zou vinden.
Xandra keek mij verwachting’ vol aan, alsof mijn mening er toe zou doen.
Ik vroeg wat bibberig of de loge al op de bank zat.
En dat deed hij, een zwart wit gestipt konijntje.
Meteen werd ik wat spraakzamer, en vroeg hoelang dit knagertje zou blijven.
Dat wist Xandra niet, want de Liberiaanse asiel zoeker was zijn huis uit gezet, en naarstig op zoek naar een andere woning.
Trouw geeft hij Xandra iedere week voer mee, en vraagt hoe het met zijn Dodo (naam van het konijn) gaat.
Nou ik kan wel stellen dat het goed met hem gaat.
Hij zit nooit in zijn toch ruime hok, loopt mij constant voor de voeten, wat zo irritant is dat ik soms per ongeluk even op hem zou willen staan om zijn onzinnige leven uit te drukken.
Maar steeds als ik naar zijn eigenwijze kop kijk breekt de ellendeling weer mijn hart.
Hij schijt en zeikt echt overal, wat er voor gezorgd heeft dat ik van kunstenaar veranderd ben in een dierentuin oppas, of minder leuk gesteld schoonmaker.
En mijn hondjes terroriseert het asiel konijn ook.
Continu verkracht hij Dali, het ziet er echt niet uit, hij pakt haar beet, terwijl Dali met alle mogelijke ingangetjes op de grond zit mij verdrietig aan te kijken, en vervolgens staat hij domme neukbewegingen te maken tegen Dali’s bruin behaarde rug.
Ja het gaat er bedrijvig aan toe in huize Zandvliet.
Het is dat Dali geen baarmogelijkheden meer heeft, anders zouden er hier wel eens vreemde snuiters geboren kunnen worden.
Het word toch eens tijd dat de Liberiaan zijn neuk machine eens op komt halen.
Maar ik weet nu al zeker dat ik mijn konijnen vriendje zal gaan missen….
