I LOVE HANS
Ik wil absoluut niet weer met dat ik ergens liep met mijn hondjes beginnen.
Maar ik liep er dus wel mee, het verschil maakt dat nu niet mijn vrouw er bij liep maar mijn stiefzoon Itam.
Lekker belangrijk allemaal zult u hoogst waarschijnlijk denken terwijl u nog wat neus inhoud de vergetelheid in piekt.
Voor mij is het wel belangrijk, wat blijkt aan mijn stukjes waar mijn honden maar al te vaak in voorkomen.
Het lijkt wel of ik niks zonder die twee poep doosjes kan beleven.
Een saaie iedere keer dezelfde intro van een tekenfilm voor kinderen tot drie jaar.
Ja daar gaan deze stukjes wel erg op lijken.
Nou ja, dan doen ze in ieder geval nog wat, mijn stukjes.
Nou ik ben er dus niet mee begonnen, ik liep met mijn hondjes en Itam over de Groenenlaan toen ik Hans Textiel inkeek, op zich blijkt dit al een vorm van een saaie wandeling te zijn, anders kijk je Hans Textiel niet binnen.
En dan bedoel ik natuurlijk een winkel van Hans, niet zijn darmgestel.
Heel de Gorzen (wijk die ik bewoon) stond in de rij voor de kassa.
Ik zei stoer tegen Itam, daar ga ik niet tussenstaan.
Deze veel te vaak uitgesproken zin was nog niet gestorven, of ik gaf Itam de hondjes en waagde als een sporter die van levens gevaarlijke acties houd, de sprong Hans Textiel in.
Het was er zo druk omdat, Hans die er zelf overigens niet was, Vijfentwintig procent korting gaf.
Dit omdat Hans zestig jaar is geworden.
Bij deze gefeliciteerd Hans, je moet wel een hele toffe kerel wezen, daar ben ik heilig van overtuigd.
Ik zocht een mooie jas uit van Hans zijn eigen merk”Heren scene”.
Beetje vaag, maar dat is het zo en zo als je Hand Textiel met je volle verstand in loopt.
Hoewel daarbij moet gezegd worden, is het wel zo slim om een trui van een merk te kopen, waar dan heel groot de naam van het merk opstaat, je loopt dan dus reclame en betaald er nog dik voor ook.
Nou dan ben je wel een hele erge klootzak, je bent dit leven dan gewoon niet waard.
Ik heb diverse van die truien in mijn kast hangen.
Ik kocht ook nog een broek waar ik op mijn vrouw’s aanraden er al twee van gescoord had.
Bijna nog net niet huppelend liep ik op de gigantische rij verlept vlees af.
Ik sloot aan bij de kinderlingerie.
Meteen brak het zweet me uit.
Ik mocht me absoluut niet verdacht maken, voor zover ik dit al niet was door hier te staan.
Niet naar de onderbroekjes kijken Pieter, spookte het door mijn zielige hersens.
En hup ik keek de andere kant uit, recht in het bleke gelaat van een meisje van weet ik veel hoe oud.
Dat kan ik op mijn leeftijd niet meer zien.
Niet vanwege mijn ogen of misschien ook wel niet eens vanwege mijn leeftijd, ik kan het gewoon niet zien.
Ze was puber, dat moest haast wel.
Maar dat kon ik niet zien omdat ik inmiddels al heftig naar het plafond keek, om me niet verdacht te maken.
Had ik dat maar nooit gedaan, het rund voor me, de moeder van het meisje liet iets vallen en bukte, heel hard botste ze tegen mijn zo geliefde edele delen.
Nu liet ik mijn kleren vallen en kromp ineen.
“sorry hoorde ik ergens vandaan komen.
Wat moest ik doen, de Hulk worden?
Nee ik ging recht op staan, en hield nu maar de platte reet voor me goed in de gaten.
De platte reet hoorde bij een vreselijke kop die constant rare draai bewegingen maakte.
Een tik was mijn conclusie.
Daar kon ze net als ik, ook niks aan doen.
Maar aan haar vervelende platte reet had ze wel wat kunnen doen.
Die had ze bij zich moeten houden.
Twee gevaarlijke vrouwen voor me, had een vlees homp het erover dat ze nooit maillot ’s droeg, daar werd ze eng van.
Ik gluurde naar heer enorme batterij, en was het met haar eens.
Ik zou er ook eng van worden als zij een maillot zou aandoen, laat staan dat ze hem dan ook nog zou dragen.
De rij was lang, gelukkig er stond nog een man.
Die man stond zich druk te bewijzen door stoere praat.
Alsof zijn verwoedde pijnlijk zielige pogingen hem nog konden helpen uit deze situatie.
Het was gewoon simpelweg diep triest hier te gaan staan.
Maar oh wat voelde het heerlijk om dat te beseffen.
Ik fantaseerde dat we voor wat eet bonnen in de tweede Wereld oorlog stonden te wachten.
Maar de dikke reten trokken me weer in de werkelijkheid.
Die hadden gewoon misplaatst geweest in de tweede Wereld oorlog.
Een hele tijd later, nog heel wat plat reet bewegingen ontwijkend kwam ik aan bij de kassa.
Als een overwinnaar lag ik mijn buit op de kassa.
Ik groette de dames vriendelijk alsof ik blij was en liep de duisternis in, op weg naar een ander spannend avontuur.
