.

   “Wat is je naam?”, vroeg het ventje in gebroken Engels.
Ik keek in donkere, grote ogen. Een brede neus met snottebel en kort gitzwart kroeshaar bovenop een rond bolletje.   “Ik heet Jip”, antwoordde ik hem.
   “Jip”, herhaalde hij met moeilijke tongval. “Mijn naam is Khaleb”, en zijn kleine vuile hand greep de mijne.
   “Hoe oud ben je?” Hij haalde zijn schouders op.
Nog geen zeven schatte ik hem. Was het niet allang bedtijd voor hem geweest en wat deed hij überhaupt in dit café? Minutenlang bleef hij roerloos naast me zitten, zijn hand in de mijne. Ik bestelde nog een biertje bij de gastvrouw van het hutje wat voor café doorging. Op de achtergrond klonk muziek van Tibebu Workyie, momenteel veruit het populairst van heel Ethiopië zo was me na drie weken zoektocht duidelijk geworden.
   “Heb jij een vader?”, vroeg Khaleb plotseling uit het niets.
Mijn pupillen verwijdden, scherp werd alles. Ik draaide mijn hoofd en keek opnieuw in nog diezelfde vragende ogen. “Natuurlijk”, antwoordde ik hem zacht, “iedereen heeft een vader.”
Het jongetje schudde zijn hoofd. “Ik heb geen vader”, fluisterde hij, “en geen moeder meer.” Hij wendde zijn blik en staarde voor zich uit in een leegte.
Ik bleef hem aankijken terwijl een gevoel van berouw over mijn leugen me bekroop.

   “Ik heb nooit seks gehad met Rita”, zei mijn vader.
Ik kon niet geloven dat mijn vader nooit met mijn moeder naar bed zou zijn geweest. Lachen van dronkenschap en tegelijkertijd voelde ik de aldoor aanwezige pijn van het plotselinge verlies van mijn moeder. Twee weken verdriet, het leek nog gisteren.
Hij had me meegenomen naar zijn stamkroeg `goud en eerlijk` waar iedereen hem bleek te kennen. Ik was net vijftien en telkens haalde hij aan de tap twee Amstel en mocht ik van zijn glas drinken. Voor het eerst sinds ik na de dood van mijn moeder bij hem was gaan wonen zaten we samen te praten. En nog wel in de kroeg, zijn stamcafé, waar mijn vader iedereen bleek te kennen. Pa had me voorgesteld aan de waard en aan de dikke Surinamer Anansi die aan de bar zat achter een vaasje en bovenaan de dartscompetitie stond. Ik voelde me hartstikke stoer en dronk nog een slok uit zijn glas. We hadden het over wat ik later worden wilde en over vriendinnetjes op school. Met mijn moeder had ik daar nog nooit over gesproken. Ik dacht dat hij zijn rol als vader serieus wilde beginnen met een les in seksuele opvoeding. En ook al wist ik daar natuurlijk alles al van, ik liet hem zijn gang gaan, want hij deed zo zijn best. Ik vond het gezellig maar vooral stoer en langzaam werden we beiden dronken. Hij vertelde honderduit. Nog nooit had ik hem zoveel horen vertellen. Hoe hij ma had leren kennen via de voedselbank en toen ze in geldnood zat had hij haar geholpen. Later had ze radeloos bij hem aangeklopt over de goudvissenkwestie en had hij Rita opnieuw geholpen. En dat hij nooit seks met haar gehad had. Bij de echo van die laatste woorden werd de pijn in mijn hoofd en maag ondraaglijk.

   Met mijn broek nog aan lag ik schuin in bed. Een zure lucht hield me gevangen in de enige gedachte die ik van gisteren had overgehouden. Mijn vader, de man die ik pas op mijn zevende had leren kennen, kon niet mijn vader zijn.
Als jochie van zeven was ik tot de conclusie gekomen dat iedereen een vader moest hebben. Zonder vader kon je niet bestaan, dus had ook ik er één. Omdat mijn moeder stellig bleef ontkennen had ik op een dag besloten mijn goudvis Joep, mijn enige dierbare bezit, mijn Joep die ik voor geen goud zou kunnen missen, in te ruilen voor mijn vader bij de dierenwinkel aan het einde van de straat. De ruil bleek volgens de dikke eigenaresse van de dierenwinkel niet mogelijk. Ik barstte in tranen uit en mijn verdriet werd nog groter toen door het snikken de kom met Joep uit mijn handen gleed. Joep lag dood tussen de scherven. Dagenlang bleef ik troosteloos en weigerde te eten totdat plotseling uit het niets mijn vader naast mijn moeder stond. Hoe ze het voor elkaar had gekregen wist ik niet, maar voor mij stond één ding vast: Ik had mijn goudvis Joep geruild voor mijn vader en was daarmee de gelukkigste jongen van de hele klas, misschien wel van de hele wereld (daar schreef ik al eens eerder over)

   Mijn vader kon mijn vader niet zijn en had het aan mijn moeder gelegen dan was ik dat misschien nooit te weten gekomen. Met mijn moeder bleek ik ook mijn vader te hebben verloren. Ik staarde naar het plafond. Een zure vieze smaak overheerste in mijn mond. Mijn slaapkamer draaide in mijn hoofd. Het draaide in mijn maag. Maar mijn wereld was gestopt met draaien. Tranen deden mijn ogen overstromen. Hoe oneerlijk kon het leven zijn. Terwijl ik van mijn moeder eerlijkheid als levensles had meegekregen, had ze me mijn hele leven voorgelogen. Wie was ik dan wel? En wie was die man beneden in de woonkamer? Ik durfde niet uit bed, maar moest wel want een golf van zuur schoot plotseling mijn slokdarm door. Een spoor van groene brokken kletterde op de vloerbedekking van mijn slaapkamer richting toilet. Op de gang kwam ik hem tegen, mijn vader of moest ik nou Hans tegen hem zeggen? Hij heeft mijn kots opgeruimd en daarna zijn we aan de ontbijttafel gaan praten. Het fotoalbum van mijn moeder kwam op tafel. Hans wees me op verscheidene foto’s waarop mama met een jeugdvriendin prijkte en beloofde me alles te zullen doen om mijn biologische vader te vinden. We zouden starten met de zoektocht naar haar beste vriendin.

   Een half uur later lag Khalebs rechterhand nog immer in mijn linker en kantelde mijn rechter een flesje St George bier.
   Khaleb verbrak plots de stilte. “Zou jouw vader ook mijn vader willen worden?”
   Ik keek Khaleb indringend aan. “Ik zou het hem graag willen vragen maar ik weet niet waar mijn vader is.”
Hij trok zijn hand uit die van mij en wendde weer zijn blik van me af. Ik zag hem denken.
Na een moment stilte drukte hij zachtjes zijn versierde kalebas in mijn hand en met zijn grote ogen vol hoop vroeg hij zachtjes: ”Wil jij dan mijn vader zijn?”

Wordt vervolgd

Jip Kortan