Slipjes theater
Een idee voor een kunstwerk komt bij mij veelal spontaan, daar wil ik om de houdbaarheidsdatum van het plan niet te lang over nadenken.
Met mijn manier van werken komt dit het geschiktst uit.
Er woonde ooit een kunstenaar in Parijs die zei,”als ik een idee in mijn hoofd heb hoef ik het niet meer te maken, dan is het er al”, zo ongeveer kan ik me daar wel in vinden.
Misschien kent u deze kunstenaar toevallig, zou kunnen maar er woonden natuurlijk duizenden kunstenaars in de Franse lichtstad, zijn naam was Pablo Picasso.
Maar goed ik ga u niet om de oren slaan met nog meer vergelijkingen tussen mij en de Spanjaard, kon ik dat maar.
Het komt soms voor dat ik een idee voor een werk of object het dat blijft hangen, ik heb dan al heel vaak overwogen het te maken, maar steeds besloot ik het niet te doen.
Zo ook het volgende idee van een dames slip waar ik een vierkant gat in wilde knippen met daarvoor een gordijntje, een kut theatertje zeg maar.
Het zou er luxe uit moeten zien met zelfs een minuscuul staafje waar het gordijntje dan aan bevestigd moest worden.
Het idee spookte al drie jaar door mijn hersens.
Maar deze week kwam het weer omhoog, en ik besloot het te gaan maken.
Ik vertelde erover aan mijn vrouw, die het wel grappig vond, maar ze wilde weten hoe ik het ging noemen,”ode aan de vrouw”, riep ik trots, maar haar verbaasde gezicht deed mij diep, heel diep nadenken over deze naam.
Het is wel erg familiair om alle dames doosjes te gaan vereren, ik heb ze gelukkig niet allemaal gezien.
Ik herstelde mijn naam en zei wat minder trots nu,”Ode aan Xandra”, ook dit was haar iets te machtig.
Waarom noem je het niet gewoon,”ODE”, nou dat vond ik dus een drollerig idee.
Ik besloot het zonder titel te noemen.
Gezamenlijk naar nog veel te lang door bomen over het kut theater besloten we naar de bouwmarkt te gaan, maar eerst natuurlijk naar Hans Textiel, kijken of hij nog wat mooie slipjes in zijn collectie had.
Nou die had hij dus niet, maar ik wilde perse een slip van Hans en anders niks.
We stonden interessant met in Xandra’s handen een slip omhoog te houden, verder niet om ons heen kijkend naar de andere klanten van Hans.
Opeens drong er iets tot mij door.
Xandra, zei ik als Bogart in Cassablanca, leg maar neer die slip.
Waarom zei ze verbaasd.
Het zat namelijk zo dat het gordijntje dus meer naar beneden zou moeten als ik hem precies voor de vrouwelijke in en uitgang zou willen hebben.
En dan zie je dat hele theater niet.
En op de plaats die ik in mijn domme kop had zou je hooguit een stukje venus heuvel zien, en daar gaan mensen tegenwoordig echt niet meer voor naar het theater hoor.
Xandra lag schouder ophalend het slipje bij zijn walgelijke soort genoten en ging opzoek naar leuke aanbiedingen van Hans.
Had ik dat hele gedoe nou maar drie jaar geleden allemaal bedacht, zat dat daar verdorie drie jaar voor niks in mijn kop te rotten.
Ik verliet Hans mijn vrouw achterlatend, stak buiten geen sigaret op en liep langzaam het beeld uit…….
