Blunders wie heeft ze niet!
Zo nu en dan zijn mijn stukjes best eerlijk, zet ik me zelf voor lul, zelden of nooit zet ik mijn persoon in het zonnetje, die in Nederland steeds meer te zien is.
Maar dat begin ik met al die vreselijke rampen een beetje eng te vinden, tussen het genieten van de zon door dan.
In dit stukje een aantal van mijn persoonlijke rampen, blunders op rij.
Nou die staan toch in schril contrast tot pak hem eens stevig beet, Pakistan!
Op een mooie avond lag ik heerlijk met mijn maatje te spelen, ik was helemaal in trance.
Natuurlijk deed ik dit wel vaker, maar deze avond was heel bijzonder.
Zo ontspannen dat ik mijn kamer deur open liet staan.
Even viel ik uit de maat van mijn ritmische pols beweging toen ik mijn zusje hoorde giechelen.
Maar ik pakte de draad weer op toen ik door kreeg dat ze beneden was.
Maar twintig seconden later hoorde ik de hele familie lachen, ouders plus zusje.
Ik zag opeens hoe dat kwam, mijn schaduw was ritmisch te zien op de muur van de trap, waar ze dus naar stonden te kijken.
Rukkie Ruk trekt sneller als zijn schaduw, was betrapt.
Eveneens in mijn puber jaren, besloot ik op een mooie zondag morgen een ontbijt voor mijn ouders te maken.
Die twee zorgde immers goed voor mij.
Alles erop en eraan, eitje, geroosterd brood, thee, sinaasappel sap, diverse beleg soorten, noem het maar op.
Om het extra leuk te maken deed ik een witte blouse aan met een engels strikje, en een zwarte broek.
Butler Pieter was er klaar voor, en zo liep ik de slaapkamer van mijn ouders in.
Maar die waren al wakker, sterker nog mijn vader was mijn moeder grondig aan het penetreren.
Ik liet alles op de grond vallen, waardoor ik de natuur driften van mijn ouders verstoorde, en mijn vader me met een rood hoofd aankeek, en me de kamer uitschold, mijn moeder moest aan haar gezicht te zien haar lachen inhouden.
Later boden ze mij de excuses aan, ik was alleen maar dagen misselijk, na het zien van wat ik nooit had willen zien.
Zelden of nooit ging ik als kind logeren, ik moest er niks van hebben.
Maar ook ik moest er soms aan geloven.
Mijn ouders moesten voor een familie feest naar Leiden, en mijn zusje en ik moesten in Rotterdam Zuid bij rode Piet van het buurthuis slapen.
Eerst walgde ik hiervan.
Maar toen ik hoorde dat de familie Janssen er ook zou logeren was ik in mijn nopjes.
Want Marie zou er dan ook logeren.
Tot mijn grote spijt sliep ik in een bed naast haar oudere broer.
Maar hij vertelde dat Marie het geen probleem zou vinden als ik die nacht even bij haar langs zou gaan op de kamer.
Zo gezegd zo gedaan, ik sloop in mijn pyjama het grote huis door,
Voorzichtig deed ik een deur open, daar lagen Piet en zijn vrouw te slapen.
Verkeerde deur dus.
De volgende deur moest het zijn.
Ik deed mijn sloffen uit, en kroop op het bed, eerst aaide ik wat over de rug van Marie, en hoorde wat gekreun, zoals mensen dat doen als ze dromen.
Ik besloot op haar te kruipen, en ging zachtjes haar naam fluisteren, opeens schoot de moeder van Marie omhoog, waarvan ik dacht dat het Marie was, ik viel van het bed af tegen de muur, Wat moet dat Pieter, naar je bed jij Tierde ze.
Ik vloog de kamer uit en hoorde iedereen lachen.
Ook de broer van Marie zat op zijn bed te lachen, die heb ik toen maar verkracht.
Dit laatste is niet waar, ik lag namelijk de hele nacht te rillen…..
