Of het toeval was of dat het gestuurd werd door het metafysische, maar ik stapte in de film Serendipity – een romantische film die gaat over voorbestemming van twee mensen, die elkaar uit het oog verliezen en elkaar uiteindelijk zullen weerzien – waar ik me voor de verandering totaal aan overgeef. Tussen de reclames door zap ik naar andere kanalen, waar ik geconfronteerd  word met nog meer liefdesperikelen. Het enige wat ik denk is wat heerlijk zoveel romantiek op deze toch wel saaie rustdag. Tijdens, maar vooral na de film denk ik dit wil ik ook. Vragen rijzen – ook al weet ik dat het maar fictie was – waarom het mij niet lukt om een man aan me te binden. En niet alleen deze standaardgedachte van een vrijgezel, maar ook begint er ergens in mij het geloof te groeien dat dit mij ook kan overkomen. Hoe vaak heb ik wel niet gedacht als ik een onweerstaanbare man ontmoette dat als we voor elkaar bestemd zouden zijn dat een volgende ontmoeting ongetwijfeld zou plaatsvinden?

Laatst had ik zo een moment in de collegebanken. Even liet ik me gaan en droomde hoe het zou zijn als ik mijn oog zou laten vallen op mijn buurman. Zou het gevolg zijn dat ik dan iedere keer weer uit zou kijken naar een volgende ontmoeting met zijn ogen? Na een heerlijk ogenblik dwong ik mijzelf bij de les te blijven. Maar deze avond speelde het weer door mijn hoofd en ik wenste met overtuiging dat ik ook iemand wilde met wie ik de liefde, mijn liefde, kan delen. Met die overdenksels sliep ik in. De volgende dag werd ik gebeld. ‘Hoi, ik weet wel dat je voorlopig geen zin hebt om te daten, maar ik dacht wie niet waagt die niet wint, dus wil je misschien toch een keer wat afspreken.’ Ik was verbaasd, blij, verrast en het was het telefoontje waar ik al dagen op wachtte. ‘Ja, leuk,’ zei ik zonder twijfel en heel spontaan, zonder me te verontschuldigen voor het feit dat ik hem eerder af had gewezen, omdat ik er even niet meer in geloofde op dat moment. De dag erna hebben we elkaar ontmoet. Ik voelde me even ongemakkelijk en ik dacht heel even het zal er wel weer zo een zijn, waar ik niks mee kan. En misschien is dat ook zo, maar ik blijf het toch maar proberen, want me in de foetushouding storten op mijn uitgezakte bank heeft tot nu toe ook niets opgeleverd en bovendien waren er signalen en die moet je nooit negeren.