Het schuurt uit de speakers, de beelden zijn vaag, flets en bibberig. Een film die louter aan welwillende kijkers is besteed, maar gaandeweg steeds boeiender wordt als duidelijk wordt dat het geloofwaardige koren op de molen is van anti-globalisten.

Het verhaallijntje is flinterdun en doet er eigenlijk helemaal niet toe. Het is alleen van belang te weten dat de mooie New Yorkse dame Susan, ze zal in de film toch al tegen de vijftig aan zitten, voor haar werk als producente van commercials in Jamaica belandt. Tijdens het laatste weekeind trekt ze op met taxichauffeur Carl, een voormalig atleet, relaxed, cool, intelligent en reggae: hij is Jamaica. Het is een kwestie van tijd tot de twee met elkaar in bed belanden.

Als deze scene eenmaal draait, heeft filmmaker Perry Henzell zijn punt al gemaakt. Tijdens hun weekeindtochtje ziet Susan, toch vertegenwoordiger van het grootkapitaal, via Carl de gevolgen van het oprukkende massatoerisme en de kaalslag en vervuiling door de snel uitbreidende industrie. Lokale gemeenschappen, waar ook Carl deel van uitmaakt, moeten wijken voor de botte bijl van kortzichtige politici en hun kapitalistische handlangers. Waar deze ‘vooruitgang’ toe leidt, is te zien in Kingston: agressie, normloosheid, ellende en alles wat een mens niet wil.

De gammele productie en eenvoud van de film heeft een simpele verklaring. Alle shots zijn in de jaren zeventig genomen. No Place Like Home zou de tweede Jamaicaanse speelfilm moeten worden, na het succes van Henzells debuut The Harder They Come. De opnames raakten zoek en zijn nooit gemonteerd. Totdat ze onlangs ergens in New York opdoken en de film in 2006, ongeveer dertig jaar later, alsnog in première kon gaan.

De dramatiek van het kwijtraken van de film geeft extra betekenis aan het kernpunt van No Place Like Home: het verdwijnen van de Jamaicaanse leefstijl in de vissersdorpjes en agrarische gebieden. Dertig jaar later is het tropische cliché - parelwitte stranden en wuivende palmbomen – vervangen door het moderne cliché: grote hotels met stranden die voor Jamaicanen verboden zijn. Toerisme is handel voor grote investeerders, niet voor de ‘poor people’.

Henzell zag het allemaal aankomen en heeft, ondanks alle technische hinderlijkheden, een film gemaakt die boeit door de boodschap en de sympathieke Susan, Carl en andere Jamaicanen. En natuurlijk door de reggae van onder andere Bob Marley en Toots and the Maytals die troost brengt, mensen bewust maakt en de liefde aanwakkert. Helaas heeft Henzell zijn film nooit in Jamaica kunnen vertonen. Hij overleed twee maanden terug.

Info van de producent: www.nplh-movie.com
Info van het festival: www.filmfestivalrotterdam.com/ned/search/film.aspx?id=%20f5e614e1-d8ed-49df-9778-1e1cce5a8b7f

Array
(
)