En op de bewuste dag zaten we in de Tweede kamer, heel interessant allemaal.
Het begon allemaal toen ik een email kreeg om voor de Toyisten te stemmen, dat een door deze internationale groep kunstenaars gemaakt werk in de tweede kamer zou komen te hangen.
Je kon kiezen uit een waslijst aan kunstenaars en creativelingen.
Toen ik las dat iedereen mee kon doen stuurde ik een foto van Chica bonita op (zie foto).
Een onschuldig ijs etend meisje.
Na een tijdje was ik de hele verkiezing vergeten, en ruilde Chica bonita voor drie foto’s van de Schiedamse fotograaf Gerard van Soest.
Een jaar hierna werd ik gebeld door beeldend kunstenaar Martijn Engelbrecht, die dit hele project ontwikkeld heeft (http://www.de-dienst.nl/spreads/Sites.html)
Ik zat op dit moment in de trein, en kon het allemaal niet echt goed verstaan.
Hij zei dat ik één van de negen kunstenaars was, die verkozen waren om een werk in het logement van de tweede kamer op te hangen, dan wel te verkopen.
Ook zei hij dat ik vanaf nu veel telefoontjes kon verwachten van de pers, nou die moeten nu nog bellen, maar dat scheelt alleen maar opnemen en andere dingen waar ik moe van zou kunnen worden.
Toen ik ophing, vertelde ik Xandra wat ik net zo’n beetje gehoord had, ze was blijer als ik.
Want ik had Chica bonita dus niet meer, die had Gerard.
Ik besloot in plaats van uit de intercity te springen, Gerard te bellen, en wel direct.
In het kort lag ik mijn luxe probleem aan hem uit, en sloot af met de nijpende vraag of hij hem wilde ruilen voor een ander werk.
Zijn antwoord was kort maar krachtig, NEE.
Dus zei ik ik dat ik hem dan na ging maken, geheel tegen mijn principes in, want tot op de dag van vandaag heb ik nooit reproducties of grafieken van werken gemaakt.
Niet omdat ik dit niet wil, het is er nooit van gekomen, buiten wat oefeningen dan om.
Ik moest maar doen wat ik niet laten kon, hij hield Chica bonita, en gelijk had hij, ik heb immers ook drie prachtige foto’s van deze perfecte fotograaf.
Maar nu zat ik er toch maar mooi mee.
Ik kon alles behalve in de joepie sfeer komen, waar ik zo en zo meestal al moeilijk in kom.
Maar na twee dagen belde Gerard mij op, en zei dat ik mijn Chica bonita kon komen ophalen, en hij zou hier een ander werk voor kiezen.
Nou hij zorgde hier mee voor de Joepie stemming.
Probleem opgelost!
En niet lang hierna kreeg ik een brief van de tweede kamer om aanwezig te zijn op de opening van de negen werken te Den haag, 15 maart 2006.
Ik mocht vier invites mee nemen.
Nou dat werden Xandra mijn mokkie, Itam mijn stiefzoon, mijn mama, niet mijn papa want die is knettergek helaas en mijn nichtje Sharon.
En op de bewuste dag zaten we in de Tweede kamer, heel interessant allemaal.
Maar waar was mijn werk, althans dat wist ik wel, die hing boven het beeld van wijlen Pim Fortuin, in een ruimte waar niemand mocht komen, vanwege terroristisch gevaar.
Een opening waarbij men mijn werk niet kon zien was geheel nieuw voor mij.
PICASSO EXPOSEERT IN DE KUNSTHAL ROTTERDAM!
Iedereen er heen, met bussen tegelijk, hangen er geen werken, maar men kan zich troosten want voor de gelegenheid is de oude meester opgegraven, en kunt u wel kijken hoe hij er nu grijnzend bij ligt, nee het is een beetje vreemd een opening zonder werk.
Maar goed, Itam werd gebeld, dat er een auto tegen de gevel van mijn atelier en ons huis was aangereden.
De gekte was compleet, maar Chica bonita kijkt ondanks haar fratsen uit over wat de hoge heren vertellen, en ik hoop dat ze haar invloed heeft op ons welvaren kikkerlandje.
By the way, misschien leuk om nog toe te voegen aan dit stukje, is dat er iemand op het werk reageerde, en zich afvroeg waarom ik het meisje een buitenlandse naam heb gegeven in onze tweede kamer.
Nou dit deed ik omdat ik Nederland als een kleurrijk land zie waar alles en iedereen langs elkander heen huppelt, daarom!
