Niets zo irritant als iemand die constant moet hoesten en niezen tijdens een theatervoorstelling. Het is uiteraard vervelend voor de persoon in kwestie maar meer nog voor al diegene die zich trachten te concentreren. En juist op het moment van een belangrijke grap of ontknoping de clou missen door een hoest of niesbui van één of ander sujet. Ik ben dus ook van mening dat mensen die last hebben van het één of ander, persistent de toegang geweigerd moet worden Mezelf bewust van dit fenomeen en zelf besmet met een griepvirus moest ik mijn eerste recensie helaas verstek laten gaan.

    Nu met hernieuwde gezondheid, niets zo fijn als niet ziek zijn als je dit net bent geweest, op weg naar de voorstelling”omwille van de smeer” door het theater duo Droog Brood in theater Zuidplein. De avond begon al prettig door het gratis kunnen parkeren in de omgeving van de auto, waar is dit in Rotterdam nog mogelijk. Met enige spanning opende ik de toegangspoort van het theatergebouw en haalde bij de receptie de gereserveerde kaarten op van de voorstelling waarover ik mijn eerste recensie zou gaan schrijven. Gewapend met een notitieblokje en mijn vriendin, maakte ik mijn entree in de lobby.
   De theater bezoekers druppelde langzaam binnen  en inmiddels was ik me bewust dat de voorstelling plaats zou vinden in de kleine zaal en we ongeplaceerde plaatsen hadden. De deuren naar de kleine zaal opende zich en het publiek dat toch serieus was aangegroeid wurmde zich naar binnen om zichzelf zo goed mogelijk ongeplaceerd te plaatsen. Wij namen zetel in het rechter gedeelte van de kleine zaal.  De zaal deed knus aan, ik schat dat er zo’n 160tal mensen plaats hadden genomen, er was slechts een enkele stoel leeg. Tja, de voorstelling “omwille van de smeer” Droog brood van Peter van de Witte en Bas Hoeflaak is genomineerd geweest voor een theaterprijs dus de verwachting was enigszins hoog.
   Het toneel toonde  een klein bos met echte boomstammen met echte bladeren waarin zich als snel de twee spelers manifesteerden . Beide gekleed in enigszins oubollige kleding, waarbij ik zelfs slobkousen ontwaarde, opende ze de voorstelling. Persoonlijk vond ik dat het begin van de voorstelling enigszins traag op gang kwam maar dit kan net als de eerste bladzijden van een boek gaande weg anders worden. Langzaam werd ik opgezogen in de absurdistische fragmentarische sketches. De voorstelling is eigenlijk een raamvertelling van allerlei korte humoristische toneelstukjes. Het is even wennen aan de manier waarop de afzonderlijke verhalen  aan elkaar geknoopt worden maar als je door hebt hoe het steeds wisselt zijn het hele grappige wendingen. Taal is absoluut goed en men maakt gebruik van diverse woordspelingen, met zelfs af en toe wat piano en zang. De typetjes die ze neerzetten beginnen echt te leven, zo vind ik persoonlijk de sketch van de doorgetrainde anabole spuitende(naar ik aanneem) bodybuilders erg goed en moest erg hard lachen, zoals ook gebeurde in de rest van de zaal. Zo bediende beide heren zich van meer archetypische beelden en rolpatronen die over het algemeen een onverwacht grappige wending maakte; man versus vrouw, kunstverzamelaar versus inbreker, etc.
   De kunst van mimiek is de beide heren niet vreemd ze kunnen je absoluut met een functionele stilte maar vol non verbale activiteit tot lachen dwingen. Erg gevat vind ik persoonlijk juist al die voorvallen die iedereen in zijn directe omgeving tegenkomt en deze voorvallen juist zodanig te vergroten dat je niet om de herkenbaarheid heen kunt, ik noem bijvoorbeeld een labello verslaafde. Genoten heb ik van de rare gasten die elkaar tegenkomen in het bos, vraag me af welk bos ze als voorbeeld hebben laten dienen. Er passeren een diversiteit aan grappige en soms iets meeslepend taferelen, de voorstelling blijft overwegend volkomen absurdistisch en men bedient zich van minimale prop’s waaromheen een verhaal wordt gemaakt.
   Na afloop kregen de heren een staande ovatie van alle aanwezigen, behalve van de mevrouw in haar rolstoel die vooral het zicht van mijn vriendin op het toneel ontnam. Wat mij betreft een leuke show waardoor ik zeker nog eens naar een voorstelling van de formatie Droog brood zou gaan.

Eerst dacht ik dat het bij de show hoorde maar al snel kwam ik erachter dat er iemand met een bijzonder slechte adem zich achter mij bevond, de lucht drong zich penetrant met korte walmende poses op. Ik kan het -het best- beschrijven als de adem van een necrofiel die net fellatio met een lijk had bedreven. Ik pleit er dus ook voor dat naast hoestende en proestende mensen, ook de toegang tot het theater geweigerd moet worden aan die personen die zich met dat soort perverse zaken bezighouden.

Manuel Schiesser