Deze column gaat over mij als mislukte pooier, maar pooiers zijn natuurlijk altijd mislukt!
Net terug van een heerlijke vakantie bij mijn familie in Barcelona zat ik op mijn kamertje in het ouderlijk huis te jammeren over mijn vakantie liefde Angeles.
Mijn vriend Ricardo belde mij dronken op, of ik meteen naar de kroeg wilde komen, hij had een verassing voor me.
Verveeld vertelde ik dat hij die maar in zijn reet moest stoppen, zijn verassingen waren nooit echt bijzonder.
Maar hij bleef aandringen.
Met de vlinders nog in mijn buik liep ik de Havenstraat uit naar cafe Axum.
Ricardo gebaarde mij naar hem toe te komen, hij zat aan een tafeltje met twee dames.
Hola zei hij enthousiast, dit zijn Maria en Elda uit Costa Rica.
Voor ik het wist werd ik door de meiden omhelsd alsof of ik als verloren soldaat net uit de loopgraven kwam.
Ze willen met je praten Pieter, zei Ricardo de omhelzingen onderbrekend.
Waarom in Godsnaam, wat heb je ze over mij verteld, vroeg ik hem, glimlachend naar de toch wel erg mooie vrouwen.
Nou dat je Spaans spreekt.
En het gesprek brak los, Maria de oudste en kleinste van de twee woonde al een tijdje in Schiemond een wijk aan de Maas, zeg maar de Bijlmer maar dan anders.
Elda haar zus was net in Nederland aangekomen.
Ze vertelde op de zangerige Zuid Amerikaanse toon hoe mooi Costa Rica was, en dat ik er welkom was.
Ricardo bralde er iedere keer doorheen dat hij Elda zo geil vond.
Of ze geil was liet ze niet merken, ze sprak over haar opgegeven baan in een museum en haar arme familie.
Dus dat was niet echt geil, ze was wel heel erg mooi.
Zwarte krullen vielen op haar schouder, en ze praatte erg zacht, zwoel zo gezegd.
De vlinders voor Angeles hadden in mijn buik plaats gemaakt oor de vlinders van Elda.
Ik luisterde braaf en zei eigenlijk niet veel.
Het werd laat, en ze vroegen of we mee gingen naar hun huisje, Ricardo moest de volgende dag vroeg op en excuseerde zich.
En niet veel later liep ik gearmd tussen de twee druk babbelende zussen.
In de galerij flat aangekomen drukte ze tot mijn schrik op een deurbel.
Voor ik kon vragen bij wie ze woonde deed een dikke jongen in alleen zijn onderbroek open.
Ik wilde een hand geven, maar hij draaide zich om en liep de huiskamer in.
Ik werd een klein kamertje ingeduwd, en wat ik hoopte gebeurde niet.
Wat ik hoopte was een heel erg flink portie Zuid Amerikaanse seks, maar nee de dames gingen klagen over de jongen die Ton hete en inmiddels loeiharde hardrock muziek had opgezet, hij wilde ze alleen maar neuken zo zeiden ze, de schoft zei ik schijnheilig.
Ze wilde zo snel mogelijk op zich zelf wonen.
Nou zei ik, ik heb een huisje waar ik toch nooit ben, misschien kunnen jullie daar wonen.
Nou ze gilde het uit van vreugde, en ik kreeg volop kusjes, meer niet.
De volgende dag gingen we naar de Volmarijnstraat, een straat bij de Nieuwe Binnenweg.
Ze vonden het een prachtig huis, vooral de door mij gemaakte muurschildering.
En mijn kikker collectie vonden ze ook prachtig.
Ik zei dat ze alleen de huur en het gas en licht aan me moesten te betalen.
En vervolgens liet ik ze achter.
Thuis belde ik Ricardo, die woest op mij was, hij had van Ton gehoord dat ik de Costa Ricaanse vrouwen geneukt had.
Dan wist Ton toch echt meer als ik, maar Ricardo was niet voor rede vatbaar en hing op.
Die avond ging ik bij Elda en Maria eten, ik had ook Jan een vriend van mij gebeld, hij zou er zijn.
Door mijn huisje klonk vrolijke salsa muziek.
Ze hadden flink huis gehouden, de door hun zo aanbeden muurschildering was licht blauw over geschilderd, ik deed maar of ik het niet zag.
De bel ging en Jan kwam binnen, hij vroeg zich af waar ik die meiden vandaan had.
Binnen een half uur zat hij al druk te tongen met Maria, ze schuurde met haar kont over zijn kruis, terwijl Elda en ik achter ons lege bord naar het tafereel keken.
Toen gingen de lovers de slaapkamer in, Elda was stil en zei niet veel.
Ik probeerde de pijnlijke stilte te doorbreken en vroeg of ze fotos van Costa Rica had.
En wat betreft die pijnlijke stilte, die werd eigenlijk al doorbroken door het heftige kreunen van Maria, die blijkbaar aan de studenten lul van Jan werd geregen.
En dan dat hij niet eens Spaans sprak, wat het allemaal extra knap van hem maakte.
De foto waren prachtig, witte stranden met daar achter een oerwoud, ik kon zachte gepraat bijna niet verstaan door haar kreunende zus.
Maar ondanks dat verplaatste ik mijn gedachtes naar de witte stranden van Costa Rica, en daar liep ik in alleen een witte broek achter Elda in, als in de meest romantische kut films.
Maar de klaarkom kreten van Maria deden mij weer beseffen dat ik naast Elda naar de fotos van Costa Rica stond te kijken.
Na deze avond hielden Elda en Maria de boot af, en zag ik ze alleen maar als ik maandelijks mijn geld aan de deur kwam ophalen.
Maar de liefde voor Elda was nog niet over.
Na drie maanden hield een buurman met vet haar op een ongelofelijke verlopen kop mij aan, hij zei, je boert goed hè maatje met die hoertjes van je.
Zonder te antwoorden diep gekrenkt liep ik door, wat me op begon te vallen was dat steeds meer lui mij vanuit auto’s begonnen te groeten, waar ik ze van kende was mij niet duidelijk.
Twee dagen later vroeg ik dat aan een andere buurman, die vertelde dat de dames aan hun klanten vertelde dat ik hun pooier was.
Ik geloofde mijn oren niet, en wilde het met eigen ogen aanschouwen.
En dezelfde avond zag ik inderdaad om het half uur iemand uitstappen en mijn huisje naar binnen gaan.
Ze gingen doen wat ik zo graag gedaan had met Elda mijn Costa Ricaanse prinsesje.
Een maand later was ik verliefd op Xandra, een veel lievere en mooiere Indonesische princes, en ik besloot haar mijn huisje te laten zien.
Ik belde netjes aan, maar de dames deden niet open, ik deed de deur open en liep met Xandra naar binnen door het gangetje, ik klopte voor alle zekerheid op de kamerdeur maar er werd niet open gedaan.
Toen gingen we maar naar binnen, mijn mond viel open, alles, echt alles wat er stond hadden ze meegenomen, zelfs mijn kikker collectie.
Ik keek rond en slaakte een gil, er lag een hele berg vuile kleren van ongeveer anderhalve meter hoog met daarboven op een rubberenkut.
Daar stond ik dan met mijn vriendin die mij niet in de verlegenheid wilde brengen, en zei leuk huisje hier kunnen we wat van maken.
De dames heb ik gelukkig nooit meer iets van gehoord.
Maar die rubberenkut blijft me een raadsel, Baantjer maar eens benaderen.
