Gisteren was ik op verzoek van een vriend op het mini Argentijns filmfestival en heb daar de film 'Rapado' van Martin Rejtman gezien.
De regisseur was aanwezig om een gesprek met het publiek aan te gaan. Het was een boeiende en voor die tijd (vijftien jaar geleden gemaakt in Buenos Aires) een gedurfde film.

Het verhaal ging over twee jongens en hun familie, de jongens waren rond een jaar of 17/18, net klaar met hun highschool en nog niet echt bezig met wat ze nou daarna is zouden kunnen gaan doen.
Ze liepen vaak wat verloren rond in de straten en zwegen vooral erg veel. Op een dag werd de brommer van een van de jongens gestolen, hij werd beroofd met een mes tegen zijn keel en moest ook zijn geld en schoenen afgeven. De hoofdpersoon onderging dit alles gelaten en vooral zwijgend.
De jongen was gedwongen op blote voeten zonder bezittingen door Buenos Aires terug lopen. Onderweg ging hij bij zijn vriend langs, en vroeg hem om geld voor de bus. Deze gaf hem vervolgens een vals briefje van honderd, dat door de schele ogen van de president duidelijk te herkennen was als niet echt.
De buschauffeur weigerde hem dan ook de toegang tot de bus en de jongen moest alsnog 'nachts van de ene kant van de stad naar de andere lopen.

De brommer gestolen en geen geld, besloot hij denkend over een nieuw leven dat hij zonder brommer totaal verloren was.

Hij begon tactieken te bedenken om zelf dan maar een brommer te stelen. Ook zijn vriend die niets wist over de gedachten van de ander maar die onder de indruk was van de manier waarop zijn vriend was beroofd, begon te fantaseren hoe hij nou is handig net als de rover van zijn vriend aan een motor en geld kon komen. Met het mes tussen zijn tanden begon hij druk te oefenen voor zijspiegels van lokale brommers.
Alles wat de jongens bedenken loopt heel onhandig en is in zijn stilte heel grappig. De familie wordt geportretteerd als een familie van weinig woorden en totaal langs elkaar heen levend.

De vriend waar ik mee naar de film was, heeft zelf een lange tijd in Buenos Aires gewoond en vertelde me dat deze filmmaker, 'Martin Rejtman' een vernieuwer en trent zetter in Argentinië was dit vooral door zijn stijl en manier van filmen en dat nadien veel Argentijnse filmers deze stijl gebruikte in hun eigen film.
Als we het over stijl hebben dan bedoel ik dat de film weinig dialoog heeft en dat we de karakters zien van een soort afstand. We moeten bijna de hele tijd zelf invullen wat in de hoofden van de jongens om gaat. Tegelijkertijd bekruipt je als toeschouwer het gevoel dat misschien voor iedereen wel herkenbaar is; wat moet ik doen met mijn leven, wat ga ik studeren of waar ga ik werken, hoe kom ik aan geld, zal ik het huis uitgaan, wat zal er van mij terecht komen, wat wil ik met mijn leven, wat is er weinig te doen, wat is er nou eigenlijk nog leuk. Het is een gevoel zoals de filmmaker zelf in afloop van het nagesprek beschrijft, ergens tussen in te staan. Een fase in het leven.

Het gesprek na afloop ging verder nog over hoe hij het script heeft geschreven. Zijn werkwijze en de angst van iedere filmmaker die één keer in de drie jaar op de set staat en dan moet doen alsof ze het allemaal zo goed weten wat er tijdens het filmen moet gebeuren en meer over het filmmakers vak. Het is altijd leuk als je een film ziet en de maker is na afloop ook aanwezig, jammer dat de zaal niet vol zat!
Er zijn tot en met woensdag nog belangrijke Argentijnse films te zien.

Array
(
)