Helaas staat het me zo tegen dat het - zo noemt mijn pyschiater het - een postraumatische stress depressie of zo van dat betekende dat ik herbelevingen heb van mijn jeugd. Heel naar. Klam zweet breekt me uit als ik naar het kind toe moet. Alles op alles en met een glimlach, grap en grol het kind leven in blazen... daar zijn we zo goed in. Dinsdag avond belt hij: "mama het is zo ver ik ga naaar Eefde."

'Eefde?'

Gelukkig kan ik het op internet vinden ...verdomme daar heb ik ook gezeten... weer die beelden, ik word gek! Wat gebeurt er? geeef mijn kind terug!!! Ik bel de pyschater die na overleg besloten heeft dat ik te veel oud zeer heb en met mijn bandje in het vooruitzicht kan ik beter weeer worden door verwezen.

Word ik echt gek ???? Oke, mijn zoon overgeplaatst op de 13e, dat betekent dat ik hem zondag de 16e op zijn verjaardag niet kan of mag zien en dan maandag wordt deze vrouw zelf aan banden gelegd. Wat een rare maatschappij. De doc. had gelijk, ik pas niet in deze maatschappij met mijn persoonlijkheid en denkwijze, zoiets had hij gezegd ja...zoiets is het. Ik hoor hier niet maar ben hier en moet er voor gaan voor Marley. Om het allemaal makkelijker te maken zit hij in zuthpen; vlak bij toch?!

Het is zaterdagochtend inmiddels. Ik ga de bloemetjes buiten zetten...de man van de reclassering gaf me die tip: "maak het nog effe gezwellig." Nou ik ga vandaag naar  Den Haag kijkduinen, waar ik naar twee geweldige mensen ga kijken, filmen en fotograferen. Anou speelt  het Australische instrument, de didejeridoe, een master in het bespelen van dit instrument, zijn vriendin Roos is een prof als het gaat om bewegingstechnieken en door hun open en vrije gedachten voel je je al gauw op je gemak bij ze. Dus strand Kijkduinen zie www.kwartel.nl bij de pop in maar ook op haags pop kunnen jullie genieten van ze; dat ga ik in ieder geval wel doen voor dat het maandag is en ik aan banden word gelegd. In de hoop nog een telefoontje van de instelling te krijgen dat we zondag in de gelegenheid zijn om onze Marley te zien. Ik sprak hem gisteren. Het kind was boodschappen gaan doen, vond hij raar. maar ook super.  "Eindelijk ma ik was in een winkel," zei hij. tranen schoten in me ogen .Wat een rare maatschappij. 'Je kan het jongen, hou vol en tot zondag.'

"Veel liefs maman, jullie oh tot zondag of maandag."

 kus de myrrhe