Het culturele online mzine van Rotterdam
antenne rotterdam

Antenne Rotterdam

jfmamjjasond
1610141923273236414549
2711152024283337424650
3812162125293438434751
4913172226303539444852
5183140

Magazine

week 17 | zaterdag 27 april 2024 06:59 uur | 1 bezoekers

De dames van rond de tafel.

Mijn mooie, fijne en soms zware bijbaan..
Een vreselijk warme dag. Met een glinsterend voorhoofd zitten we met z’n allen rond de tafel. We praten wat met elkaar, maar af en toe vallen er van die stiltes. Dan staart iedereen naar de tafel. De tafel met het papieren tafelkleed met bloemenmotief en de kunstplant in het midden. Kitsch misschien, maar het ziet er gezellig uit. Dat kan iedereen in de kamer beamen.

Ik besluit een verzamel cd met Hollandse meezingers op te zetten en zie direct wat glimlachen bij de dames verschijnen. We zingen allemaal lekker mee. Iets vals soms, maar ach we hebben het leuk samen. Niemand die zich er aan stoort. Opeens merk ik dat een van de dames gestopt is met zingen. Ik zie haar zweten van al die hitte en stel voor om met haar op het balkon te gaan zitten. Er staat een lekker briesje daar. “Ik zou wel willen, maar ik heb zoveel om handen. Daar heb ik helemaal geen tijd voor!” legt ze me uit. Ik knik begrijpend en we kletsen nog wat. Het onderwerp mannen komt aan bod. De dame die tegenover me zit vertelt dat haar man op een schip werkt. “Het is verschrikkelijk, ik zie hem bijna nooit!”, klaagt ze. De dames rond de tafel herkennen het, ze zouden hun man ook wel wat vaker willen zien.

Vanuit mijn ooghoek zie ik dat mijn buurvrouw me al een tijdje aankijkt. Ik vraag haar wat er is. “Nou,” zegt ze, “ik wil even doorgeven dat ik weg ga, mijn vader haalt me straks op.”.
“Ach blijft u nog even, het is net zo gezellig en ik zou het jammer vinden om u hier te missen!”, antwoord ik naar waarheid. Ze besluit te blijven maar trekt wel alvast haar winterjas aan, voor als hij toch opeens voor de deur staat straks.

Af en toe wordt er zomaar hard gelachen. Soms vallen er juist tranen op het papieren tafelkleed met het bloemenmotief om redenen die ik niet kan begrijpen. Maar de dames zelf begrijpen er nog veel minder van. Ze begrijpen niet waar hun vader nou blijft, of er nog huishoudelijke klussen gedaan moeten worden, waarom ze hun man zo weinig zien en waar ze zich bevinden. Ik weet het wel, - hun vaders zijn al lang dood, net als hun mannen, ze kunnen zich nauwelijks nog bewegen en ze bevinden zich in de huiskamer voor dementerende ouderen in het bejaardencentrum - maar ik zeg het ze niet.
Ik zing en lach liever met ze.
 
Array
(
    [111601] => Array
        (
            [naam] => M
            [link] => 
            [reactie] => Wat goed van je, er zijn maar weinig mensen die dat kunnen en willen, petje af!
            [afbeelding] => 0
            [spambot controle] => 
            [react_date] => 2006-06-14 17:58:53
            [react_date_changed] => 2006-06-14 17:58:53
            [react_page] => 0
            [react_user] => 19238
            [react_user_target] => 0
            [react_parent] => 99426
            [react_count_reads] => 
            [react_count_views] => 
            [react_confirmstring] => M493A2B33BYR7P
            [u_name] =>   
            [u_email] => antennerotterdam@users.antenne.exolog.nl
            [react_id] => 111601
            [editable] => 1
        )

    [111597] => Array
        (
            [naam] => Guin
            [link] => 
            [reactie] => inderdaad knap hoor! Mijn oma is onlangs overleden die was ook demenent, haar man bleef haar iedere dag vertellen dat haar ouders toch echt gestorven waren in de 2e WO al! Mijn oma raakte dan helemaal in paniek, eerst het nieuws dat ze geen ouders meer had en dan ook nog het nieuws dat er oorlog was...het was werd dan is en dan was ze opeens bang omdat ze dacht dat het oorlog was! Ik heb haar te weinig bezocht want ik werd altijd te emotioneel ik heb altijd veel respect gehad voor de dames en heren van het tehuis die zo leuk met dr konden zijn. Leuk stuk ontroerend
            [afbeelding] => 0
            [spambot controle] => 
            [react_date] => 2006-06-15 13:11:06
            [react_date_changed] => 2006-06-15 13:11:06
            [react_page] => 0
            [react_user] => 19238
            [react_user_target] => 0
            [react_parent] => 99426
            [react_count_reads] => 
            [react_count_views] => 
            [react_confirmstring] => LMVA7UJZFX9JHPX
            [u_name] =>   
            [u_email] => antennerotterdam@users.antenne.exolog.nl
            [react_id] => 111597
            [editable] => 1
        )

    [111596] => Array
        (
            [naam] => Guin
            [link] => 
            [reactie] => Dement uiteraard niet demenent
            [afbeelding] => 0
            [spambot controle] => 
            [react_date] => 2006-06-15 13:11:42
            [react_date_changed] => 2006-06-15 13:11:42
            [react_page] => 0
            [react_user] => 19238
            [react_user_target] => 0
            [react_parent] => 99426
            [react_count_reads] => 
            [react_count_views] => 
            [react_confirmstring] => 7RWSJ4KDKMRCL8
            [u_name] =>   
            [u_email] => antennerotterdam@users.antenne.exolog.nl
            [react_id] => 111596
            [editable] => 1
        )

    [111595] => Array
        (
            [naam] => Barbara
            [link] => 
            [reactie] => Wat vervelend voor haar dat haar man dat bleef vertellen! Stel je voor dat je elke dag opnieuw als voor het eerst hoort dat je ouders overleden zijn, ik moet er niet aan denken. 
Ik snap wel dat je haar niet zoveel hebt bezocht, als het je eigen familie is is het toch moeilijker. En ook als je niet weet hoe het was toen ze nog 'goed' waren is het makkelijker denk ik. 
            [afbeelding] => 0
            [spambot controle] => 
            [react_date] => 2006-06-15 13:57:40
            [react_date_changed] => 2006-06-15 13:57:40
            [react_page] => 0
            [react_user] => 19238
            [react_user_target] => 0
            [react_parent] => 99426
            [react_count_reads] => 
            [react_count_views] => 
            [react_confirmstring] => BXZTH4XMHCWQMS
            [u_name] =>   
            [u_email] => antennerotterdam@users.antenne.exolog.nl
            [react_id] => 111595
            [editable] => 1
        )

    [111593] => Array
        (
            [naam] => jannie
            [link] => 
            [reactie] => Wat mooi geschreven! ontroerend en grappig tegelijkertijd. Goed dat je deze mensen de laatste dagen van hun leven nog wat plezier en gemoedsrust bezorgd en ze ook in hun waarde laat. 
            [afbeelding] => 0
            [spambot controle] => 
            [react_date] => 2006-06-15 15:08:58
            [react_date_changed] => 2006-06-15 15:08:58
            [react_page] => 0
            [react_user] => 19238
            [react_user_target] => 0
            [react_parent] => 99426
            [react_count_reads] => 
            [react_count_views] => 
            [react_confirmstring] => GQRLUKYDRRJFJ7R
            [u_name] =>   
            [u_email] => antennerotterdam@users.antenne.exolog.nl
            [react_id] => 111593
            [editable] => 1
        )

    [111591] => Array
        (
            [naam] => Pascal
            [link] => 
            [reactie] => alles wat gezegd moest worden is gezegd...ik sluit me er alleen maar bij aan!
            [afbeelding] => 0
            [spambot controle] => 
            [react_date] => 2006-06-15 22:46:56
            [react_date_changed] => 2006-06-15 22:46:56
            [react_page] => 0
            [react_user] => 19238
            [react_user_target] => 0
            [react_parent] => 99426
            [react_count_reads] => 
            [react_count_views] => 
            [react_confirmstring] => 7MEE5LVE4E24WJ4
            [u_name] =>   
            [u_email] => antennerotterdam@users.antenne.exolog.nl
            [react_id] => 111591
            [editable] => 1
        )

    [111576] => Array
        (
            [naam] => Mickey
            [link] => 
            [reactie] => Goed stuk! Herkenbaar.. Ik heb 3 jaar de activiteitbegeleiding op een afdeling voor dementerenden in verpleeghuis verzorgd. Geweldig werk. Voor mijn leeftijdsgenoten (ik ben 22) vaak onbegrijpelijk dat ik overweg kon met 'die oudjes', maar ik genoot altijd enorm. Als jong meisje wilden ze me altijd vertellen hoe de wereld in elkaar zit. Ik luisterde en stelde vragen, maar bovenal hebben we het overgrote deel van de tijd enorm gelachen!
            [afbeelding] => 0
            [spambot controle] => 
            [react_date] => 2006-06-18 22:07:55
            [react_date_changed] => 2006-06-18 22:07:55
            [react_page] => 0
            [react_user] => 19238
            [react_user_target] => 0
            [react_parent] => 99426
            [react_count_reads] => 
            [react_count_views] => 
            [react_confirmstring] => 6J3SWYXTZTQ9CE
            [u_name] =>   
            [u_email] => antennerotterdam@users.antenne.exolog.nl
            [react_id] => 111576
            [editable] => 1
        )

    [111553] => Array
        (
            [naam] => Lot
            [link] => 
            [reactie] => Ook voor mij heel herkenbaar! Als 16jarige puber met de nodige bagage en negatieve houding tegenover de hele wereld besloot ik te stoppen met de middelare school. Ik zou het jaar daarna al aan mijn huidige opleiding beginnen, maar in de tussentijd wilde ik wel wat bijverdienen met een baantje. Ik kwam terecht op de psychogeriatrische afdeling van een verzorgingshuis aan de slinge, waar ik in de afdelingskeuken en activiteitenbegeleiding werkte. Ik had altijd een hekel aan bejaarden, maar dat ebte direct weg. Het ging heel slecht met me in die tijd, maar ik kwam wel mooi elke dag met een glimlach op mijn gezicht thuis. Ik had nooit achter mezelf gezocht dat ik dat werk zou volhouden, maar daar ben ik op terug gekomen. Ik heb er veel van geleerd en ben nog altijd blij dat ik dat toen heb gedaan!
            [afbeelding] => 0
            [spambot controle] => 
            [react_date] => 2006-06-20 21:26:59
            [react_date_changed] => 2006-06-20 21:26:59
            [react_page] => 0
            [react_user] => 19238
            [react_user_target] => 0
            [react_parent] => 99426
            [react_count_reads] => 
            [react_count_views] => 
            [react_confirmstring] => GY4CMDPSJX9VLY4
            [u_name] =>   
            [u_email] => antennerotterdam@users.antenne.exolog.nl
            [react_id] => 111553
            [editable] => 1
        )

)

M | 14 juni 2006

Wat goed van je, er zijn maar weinig mensen die dat kunnen en willen, petje af!

Guin | 15 juni 2006

inderdaad knap hoor! Mijn oma is onlangs overleden die was ook demenent, haar man bleef haar iedere dag vertellen dat haar ouders toch echt gestorven waren in de 2e WO al! Mijn oma raakte dan helemaal in paniek, eerst het nieuws dat ze geen ouders meer had en dan ook nog het nieuws dat er oorlog was...het was werd dan is en dan was ze opeens bang omdat ze dacht dat het oorlog was! Ik heb haar te weinig bezocht want ik werd altijd te emotioneel ik heb altijd veel respect gehad voor de dames en heren van het tehuis die zo leuk met dr konden zijn. Leuk stuk ontroerend

Guin | 15 juni 2006

Dement uiteraard niet demenent

Barbara | 15 juni 2006

Wat vervelend voor haar dat haar man dat bleef vertellen! Stel je voor dat je elke dag opnieuw als voor het eerst hoort dat je ouders overleden zijn, ik moet er niet aan denken.
Ik snap wel dat je haar niet zoveel hebt bezocht, als het je eigen familie is is het toch moeilijker. En ook als je niet weet hoe het was toen ze nog 'goed' waren is het makkelijker denk ik.

jannie | 15 juni 2006

Wat mooi geschreven! ontroerend en grappig tegelijkertijd. Goed dat je deze mensen de laatste dagen van hun leven nog wat plezier en gemoedsrust bezorgd en ze ook in hun waarde laat.

Pascal | 15 juni 2006

alles wat gezegd moest worden is gezegd...ik sluit me er alleen maar bij aan!

Mickey | 18 juni 2006

Goed stuk! Herkenbaar.. Ik heb 3 jaar de activiteitbegeleiding op een afdeling voor dementerenden in verpleeghuis verzorgd. Geweldig werk. Voor mijn leeftijdsgenoten (ik ben 22) vaak onbegrijpelijk dat ik overweg kon met 'die oudjes', maar ik genoot altijd enorm. Als jong meisje wilden ze me altijd vertellen hoe de wereld in elkaar zit. Ik luisterde en stelde vragen, maar bovenal hebben we het overgrote deel van de tijd enorm gelachen!

Lot | 20 juni 2006

Ook voor mij heel herkenbaar! Als 16jarige puber met de nodige bagage en negatieve houding tegenover de hele wereld besloot ik te stoppen met de middelare school. Ik zou het jaar daarna al aan mijn huidige opleiding beginnen, maar in de tussentijd wilde ik wel wat bijverdienen met een baantje. Ik kwam terecht op de psychogeriatrische afdeling van een verzorgingshuis aan de slinge, waar ik in de afdelingskeuken en activiteitenbegeleiding werkte. Ik had altijd een hekel aan bejaarden, maar dat ebte direct weg. Het ging heel slecht met me in die tijd, maar ik kwam wel mooi elke dag met een glimlach op mijn gezicht thuis. Ik had nooit achter mezelf gezocht dat ik dat werk zou volhouden, maar daar ben ik op terug gekomen. Ik heb er veel van geleerd en ben nog altijd blij dat ik dat toen heb gedaan!


*

laat dit veld leeg

Tweets about "#rotterdam"