Tot voor kort had ik als ik aan vlinders dacht altijd alleen de associatie met een zomergevoel, dartelende kinderen,  in stilte genieten van de natuur, het verliefde bijna geile gevoel in je onderbuik wat sommigen nog steeds in me los kunnen maken ondanks een fantastische relatie van 20 jaar en ja zo nu en dan vlinder ik met medeweten van mijn beste maatje nog steeds.

Met andere woorden vlinders zijn ( ik zeg met nadruk zijn) schitterende creaties van de natuur zowel gevoelsmatig als de kleurrijke wezentjes die dartelend rondvliegen.

Naast al die gedachten die ik bij vlinders heb, was er ook Ien.

Ien, mijn beste vriendin, mijn steun en toeverlaat, mijn tegenpool en tergelijkertijd mijn soulmate.

Ien, de vriendin waardoor ik leerde dat ik meer dan tevreden moest zijn met mijn figuur, want mensen konden je beter een gezellige dikkerd vinden , dan een junk of anorexiapatient wat je blijkbaar zou kunnen zijn als je vanaf je veertiende niet meer aangekomen bent.

Ien die me verbaasde door haar schoonheid, die maar weinigen eigenlijk zagen.

En Ien die ik ooit jaren terug tekende als iemand die zich ontplooide tot een schitterende vlinder.

Ineens heel langzaam kwam de vlinder, Ien kwam ineens aan en werd op de leeftijd van midden veertig ineens de vrouw die al jaren in haar zat.

Toen ze zelf met haar vlinder aan de slag ging in een creatieve bui wisten we beiden dat er een verandering kwam en dat ze haar vleugels uit zou gaan slaan.

Een tijdje geleden vloog haar vlinder  toch nog onverwachts weg……..ik had het kunnen weten, vlinders leven nu eenmaal kort, maar ook heel intens.

Vlinders, mooie kleine schitterende wezentjes van de natuur, vanaf nu zal ik ze altijd gedag zeggen.

Dag Ien