Uit het zicht,
is uit het hart,
zeggen ze toch altijd?
“Mijn kamer is nog niets veranderd” vertelt ze mij. Ondertussen zijn we al twee jaar verder, hij was verder gegaan maar zij… “Ik kan het gewoon nog niet” zegt ze zachtjes. Het zijn misschien niet eens de gevoelens maar het afstand nemen van de kleine dingetjes die al die tijd liggen alsof ze er horen.
“Nee, ik kan het ook niet” geef ik toe. Terwijl er in de berging al 3 dozen liggen, kon ik toch niet alles uit het zicht doen.
Ze draagt een hele mooie hartvormige ketting. “Mooi hè… die heb ik van hem toen gekregen” zegt ze nonchalant. Het is ook echt heel mooi, van wie je dit ook krijgt. “Ik wil dit nog wel om blijven doen” en raakt het hart weer even aan.
Ik heb ervoor gekozen om het niet uit mijn zicht te houden, mijn beertjes maar vooral mijn hello kitty (onmisbare knuffel) die mij al die tijd gezelschap hebben gehouden in mijn bed. Er zitten aan die beertjes geen gevoelens meer aan vast, niet van de gever, niet van de relatie… zij horen gewoon in mijn bed.
“Ik ben wel romantisch hoor” probeert hij ons te overtuigen. “Ik heb een keer een heel groot schilderij gemaakt voor een meisje” zegt hij trots. “Dat is echt heel bijzonder” vond ik, dan smelt je toch ook ter plekke? Wat zou ermee zijn gebeurd? Heb je wel zulke grote dozen…?
We kijken nooit meer in die doos, tenzij je weer een keertje gaat verhuizen of grote schoonmaak gaat doen. En na een tijdje weet je misschien niet eens meer wat er in zit, wordt het dan tijd om het maar allemaal uit te gooien?
“Jullie kunnen toch ook van die sterretjes vouwen?” vraagt hij opeens. Ik moest ineens aan mijn duizenden sterretjes denken. “Dat doe je maar 1 keer in je leven, voor je grote liefde meestal” vertel ik hem. Niet iets voor herhaling vatbaar, ik weet nog dat ik er echt dagen mee bezig was geweest, het kostte gigantisch veel tijd en je houdt er ontzettende auw vingers aan over…
“Dit armbandje heb ik van hem gekregen” ze houdt haar pols omhoog om het ons te laten zien. “Ik heb het nooit meer afgedaan… “ vertelt ze. En toch, betekende dit armbandje niet hetzelfde als op de dag dat ze het had ontvangen. Nu was het gewoon een herinnering aan iets, dat allang voorbij was.
Bij elke doos was ik wel ontzettend blij dat ik eindelijk van die fakebloemen af was, mannen denken toch wel een beetje hetzelfde. Als je dus zegt dat je niet van bloemen houdt, krijg je dus fakebloemen… echt verschrikkelijk, die ‘echte’ kon je tenminste nog vrij snel weggooien!
“Mijn ex had dus van elke ex een doos in de schuur staan” vertelt hij mij, hij trekt er een gezicht bij alsof hij dat helemaal niet kan begrijpen. “Ow.. (Oei…wel doen, nooit over praten)“ reageer ik verrast om vervolgens er maar niet verder op in te gaan. Zou zoiets pijnlijk zijn voor je vriend op dat moment? bedacht ik me. “Dat heb jij zeker ook?” vraagt hij dan opeens.
Ze laat triomfantelijk haar pols zien, “Kijk ik heb het afgedaan” zegt ze lachend. Het was voor haarzelf een overwinning, haar bewijs dat ze er afstand van had genomen. “Wat heb je ermee gedaan?” vraag ik haar nieuwsgierig. “Ik laat het omsmelten naar iets nieuws” vertelt ze.
In de meeste dozen zitten geen ‘praktische’ dingetjes in, op het moment dat je de geurtjes, beertjes en kettinkjes ben gepasseerd… is er al iets veranderd in je relatie. Ik bedoel… kan jij je voorstellen dat hij met een muis of een pan aan komt zetten??? Misschien is het dan wel tijd om op zoek te gaan naar een doos.
Ik weet nog hoe ik met pijn in mijn hart de doos dichtplakte, een manier om je hart ook te overtuigen om het af te sluiten. Het helemaal loslaten blijft moeilijk, ik kan het niet weggooien, ik wil het bewaren terwijl ik weet, dat ik het nooit meer toe zal laten in mijn leven.
