Of is hij Stalker?
We leven in een ingewikkelde tijd en krijgen dagelijks te maken met zaken die we niet gelijk een plekje kunnen geven of weten hoe we er mee om moeten gaan. En breken we niet al onze grenzen als we verliefd zijn? Je zou maar eens een keer naar het toilet moeten als je met hem bent en gebeld worden…
“Schatje ik mis je zo, waar blijf je?”
“Uh.. wat zag ik zeggen, ewl, ewl, ewl?”
Hoe ga je dan met aandacht om? Zo heb ik ervaren niet om te kunnen gaan met een bepaalde hoeveelheid aandacht want waar ligt die onzichtbare grens van, “Ow zo romantisch?” ‘hij laat zien dat ie gek op me is’ of juist, “Wow, Creep”… ‘ewl, ewl, shit, hoe kom ik nou van em af’ ?
“Hij mag wel wat moeite doen” zou mijn moeder altijd zeggen, één van de weinige dingen waar we het wel over eens ben. Het hoort erbij, als een ritueel, het ritueel van de verleiding. Het uitpuzzelen van de ozo subtiele hints die een mogelijke interesse opwekken, een tijd van verkennen, plagen, flirten en vooral veel wachten. Je moet tenslotte wel wat aan de verbeelding overlaten en ruimte geven voor… hemelse fantasieën!
De Chinezen noemen deze fase letterlijk vertaald dan ook het ‘achter volgen’, er wordt onderscheidt gemaakt in 5 fases, achtervolgt worden, gevraagd worden, verloven, trouwen en scheiden. Niet zoeken maar gevonden worden, geen prooi en toch gejaagd worden en uiteindelijk liefde en gewaardeerd worden.
We willen dat anderen ons het gevoel geven dat we ‘speciaal’ zijn en kijken uit naar hun pogingen om ons te overtuigen tot ons hart smelt.
Stiekem in ons hart willen we uiteindelijk allemaal onze eigen romantische Casanova vinden en van hem horen dat we de enige zijn voor hem!
“Jij bent alles wat ik zoek in een vrouw, intelligent, mooi en lief” zei hij en stond al enige tijd met een bos rozen, in driedelig pak voor de deur.
Als ik migraine had… was dat het moment om een aanval te krijgen. Verliefde mensen zijn niet alleen verblind maar ook zeker verdoofd, mijn woorden “Ik voel niks voor jou” kreeg ik er echt niet ingeramd.
Op het moment dat ik me alleen nog maar non-stop kan irriteren, schoppen ze dus tegen mijn grens aan. Ik weet nog dat we een keertje op een terrasje zaten en dat mijn vriendin en ik opgelucht waren toen hij eindelijk wegging.
“Pfff…Zag je dat?” vroeg ze gelijk “(Diepe zucht) Ja, ik weet wat je bedoeld” antwoordde ik haar. Beiden zaten we al een half uur te walgen van dat lange neushaartje, “Op een gegeven moment zag ik niets anders meer” giechelde ze om vervolgens een vies gezicht te trekken.
En ik maar denken dat ik niet goed bij me hoofd was dat ik alleen nog maar daar naar kon kijken, het duizelde me gewoon…!
Ik zou hem kunnen bewonderen om zijn doorzettingsvermogen, zijn zelfvertrouwen. Hoe hij zijn eigen trots opzij kon zetten om mij te laten voelen hoe belangrijk ik ben, in zijn gedachten, zijn dromen en zijn hart, maar dat deed ik niet.
Misschien schuilt er door het niet kunnen doseren van verliefdheid in ons allemaal wel een Stalker en een Romeo?
Toen het eindelijk ophield zag ik hem een week later al met iemand samen. Zo switchte hij, van de ene dag mijn Stalker naar de andere dag… haar Romeo!
