j | f | m | a | m | j | j | a | s | o | n | d |
1 | 6 | 10 | 14 | 19 | 23 | 27 | 32 | 36 | 40 | 45 | 49 |
2 | 7 | 11 | 15 | 20 | 24 | 28 | 33 | 37 | 41 | 46 | 50 |
3 | 8 | 12 | 16 | 21 | 25 | 29 | 34 | 38 | 42 | 47 | 51 |
4 | 9 | 13 | 17 | 22 | 26 | 30 | 35 | 39 | 43 | 48 | 52 |
5 | 18 | 31 | 44 |
Toen ik vrij klein was wisten mijn ouders al dat er iets niet klopte, verkeerde genen noemde ze het... mijn vader zei vooral vaak dat ik op zijn schoonmoeder leek, waarop mijn moeder nogal snauwend antwoorde.
Ik wist vroeger nooit waarom ik altijd meer last had van ruzie en stress dan andere kinderen, natuurlijk is het zo dat als je een jaar of 4 bent jij jezelf echt niet realiseert of je heel erg anders bent dan de andere kinderen, maar toen ik een jaar of 7 was kwam ik toch met vragen aan.
Waarom ik vaak gepest werd en niks terug durfde te doen, of waarom ik zo vaak moest huilen ... en ook nachtmerries van die tijd waren voor mij een groot raadsel.
Als je in de pubertijd beland lijkt alles nog vager te worden dan toen je 4 jaar was! Ondanks dat je ouder word maak je zo'n spurt en zoveel dingen mee in je puberjaren dat het net lijkt alsof je net geboren bent en nu pas alles gaat leren.
Op mijn 13e ben ik een lange tijd erg gepest, misschien is het woord gepest nog te min ik noem het liever getreiterd.
Ik heb toen in een heel diep dal gezeten, ik heb mezelf daar nooit neer gezet maar ben er in geduwd door mijn mede klasgenoten.
Als ik nadenken hoe jeugd op die leeftijd elkaar zo kan kleineren snap ik niet waarom men kan suggereren dat de "puberjaren" de leukste jaren van zijn of haar leven waren.
Ik heb een rot pubertijd gehad, en ik heb alles wat er toen gebeurd is heeft een eeuwige stempel gezet op mijn dagelijkse doen en laten.
Op mijn 17e ging het goed mis, ik werd depressief en wilde weinig dingen ondernemen en besloot maar iedere keer mijn bed in te duiken om problemen te vergeten. Maar er komt een dag waarop je ouders het merken en je naar school schoppen en dan moet je een andere uitweg gaan vinden, een andere plek om onder te duiken voor jezelf en dat hoofd wat maar blijft malen.
Ik besloot veel buiten te hangen, en bij doelloze en kansloze mensen thuis drugs te gaan gebruiken en drank te nuttigen al was het 11 uur in de ochtend.
Oja ik ging weleens naar school, ik zat in Rotterdam op school en kon dan meteen skunk halen om me het denken te ontnemen.
Ik kreeg ook medicijnen om mijn sombere buien tegen te gaan, dat was heel fijn spul want ik werd er "high" van en vergat alles om me heen.
Omdat het medicijnen waren had je steeds meer nodig voor datzelfde effect... en kerst 2002 was ik officieel verslaafd aan die spullen.
Ik sloopte mijn kamer als ik geen nieuwe kreeg van mijn therapeut, maar vertelde dat niet en hing een leugenachtig verhaal op waardoor me dosis werd verhoogd en ik nog meer kon gebruiken.
Toen mijn therapeut me doorkreeg begonnen de echte problemen... ze nam alle medicijnen af en vertelde het ook nog eens aan mijn ouders, die op dat moment alle grip op mij kwijt waren.
Er begon een maand waarin ik steeds zieker werd en moest "afkicken" van mijn therapeut, ik kreeg ook officieel een andere therapeut vanwege de fout van mijn vorige die niet inzag hoe sneaky ik bezig was en hoe ik mezelf en mijn lichaam kapot maakte met deze chemische zooi.
Tijdens het afkicken probeerde ik via internet hetzelfde spul op illegale manier in handen te krijgen, en geloof me dat kon!
Na deze maand werd ik 18 en kreeg ik erg veel geld uit een erfenis van mijn oma.
Ik heb al het geld er doorheen gejaagd binnen 2 maanden aan dezelfde zooi.
Ik was helemaal de weg en de kluts kwijt!
Ik wist niet meer hoe ik in elkaar zat, en bleef maar hangen bij dezelfde vriendenclub die al helemaal geen goeie invloed op me hadden.
Tot ik smoorverliefd werd op mijn 1e vriend... we waren niet lang daarna onafscheidelijk en deden alles samen..
Ook het afkicken voor mij deden we samen, ookal had hij het niet door.
Ik liet alles varen voor hem, hij was mijn nieuwe passie en mijn nieuwe drugs.
Na 2,5 moeizame jaren liep de relatie op de klippen, ik was te "ziek" en trok me steeds aan hem op waardoor hij steeds verder de grond in zakte.
De liefde is er nog wel, ik voel het als ik hem zie en hij naar me lacht.
Ik ben daarna nog wel verliefd geweest, maar ook deze relatie is grotendeels op de klippen gelopen omdat ik te "ziek" was.
Mijn diagnose is bekend, en het is nu eenmaal hoe ik ben.
Maar ik voel me eenzaam en alleen...
En naarmate het depressieve gevoel groter word, hoe meer ik verlang naar mijn drugs en mijn passie.
Beide is onbereikbaar, mijn 1e vriend heeft alle handen van me af getrokken ookal is de liefde zo aanwezig
Het 2e zijn de medicijnen... mijn therapeut kijkt wel uit door me dit nog een keer te geven.
Ik heb dit verhaal al tijden geleden geschreven, op het moment dat ik over de begraafplaats liep bij mijn oma en mij realiseerde dat het geld wat zij voor mij opzij had gezet op is gegaan aan mijn verdovende goedje!
Ik moest eraan denken door de column van Linda.
De rusteloosheid die zij voelt voel ik iedere dag opnieuw en opnieuw...
Maar ik blijf sterk en probeer me hoofd boven water te houden, ik wou alleen dat het niet zo waaide en de golven niet zo hoog waren...... dat zou het allemaal een stuk gemakkelijker maken!
Dit heeft mij gemaakt tot wie ik ben, een creatief persoon die leeft in 2 werelden haar eigen en dat van de maatschappij!
GD | 13 februari 2006Heftig verhaal. Hoop dat je sterk genoeg blijft om niet meer naar die rotzooi te grijpen. Ben blij voor je dat je dit verhaal een tijd geleden hebt geschreven en dat nu alles beter gaat. Ach sommige mensen leven nou eenmaal met hoge pieken en diepe dalen. Ik ken het ook. Dat zit volgens mij ook in de genen. |
Linda | 13 februari 2006Jeetje... heftig! Wist wel dat er dingen gebeurd waren, maar niet dat het zo erg was. Knap dat je eruit bent gekomen en dat het je nog steeds iedere dag lukt om je hoofd boven water te houden. Soms met veel moeite, maar het lukt je toch! Respect voor dat. En heel veel kracht toegewenst!! |
yeeling | 13 februari 2006wat moedig van je dat je dit wilt delen met anderen,je lezers. |
Guin | 13 februari 2006Het gaat op dit moment stukken beter... ik grijp niet zo snel meer naar dat soort uitwegen, buiten dat was ik nog jong (18) en naarmate ik ouder word realiseer ik me ook de fouten en mijn eigenaardigheden wat weer zorgt dat je sneller vrede hebt met je persoonlijkheid! |
M | 14 februari 2006Respect dat je dit schrijft! |