Global II, oftewel: betaald snurken tijdens het IFFR
Wij in Tilburrug hebben de IFF, een giga stinkfabriek waar destillaten voor parfums worden gemaakt. Soms kom je buiten, en als de wind dan verkeerd staat, val je haast flauw van de penetrante lucht. Jullie Rotterdammers daarentegen hebben het IFFR, maar ook daar stinkt het! Ik heb het zelf geroken tijdens het eerste festivalweekend.
In de rij bij Cinerama kijk ik om me heen. Jezus, is iedereen hier dan een Volkskrantlezer? Wat eng! Maar natuurlijk, De Volkskrant is al 25 jaar de hoofdsponsor van dit evenement en rukt uit met een zo groot mogelijke merchandising. Schaapachtig kijk ik naar alle uniform wapperende krantjes. Wat een gekte eigenlijk! Helaas blijkt “The Fish Fall in Love” al uitverkocht, maar het Short-gebeuren lijkt ons ook wel wat. Kleine onverwachte juweeltjes, van alles wat, glunderen we romantisch naar elkaar.
Het wordt Global II, in Venster 1, zodat je je nog binnen een kleine intellectuele elite waant. We mogen het zaaltje binnen en iedereen duikt in het midden van de rijen op de stoelen. Ik vind het binnendruppelen van mensen altijd erg leuk. Kijken en bekeken worden, dat is het devies! Na 10 minuten zeg ik tegen ET: “Dit wordt doorschuiven dadelijk, anders moeten de stelletjes dadelijk verspreid in hun uppie ergens gaan zitten”. En ja hoor, het eerste stelletje in onze rij dient zich al aan. Ik vraag netjes tien stoelen verderop of ze een beetje door willen schuiven, en wat er daarna gebeurt is al een short movie an sich. Het mag niet. Het stelletje probeert uit te leggen waarom doorschuiven toch echt wenselijk is. Eén manspersoon doet onzettend moeilijk, er onstaat bijna een handgemeen, waarna hij tegen het verbouwereerde stelletje schreeuwt: “DAN MOET JE OOK DE HELE DISCUSSIE MET ME AANGAAN!”
Beschaafde, doorvoede en hoogopgeleide festivalgangers, verenigt u………Geen woorden, maar daden!
De voorstelling begint. Achtereenvolgens zien we Zakaria, mooi gefilmd, over een Arabisch jongetje in Italië. Hij krijgt Arabische les en moet vooral zijn juf veel nazeggen. Na een kwartier is het afgelopen en ik denk: Was dit het dan? Wanneer begint het verhaal?
De Burka Boogie Woogie bestaat uit een groovy muziekje van vijf minuten waarop een vrouw (in burka natuurlijk) staat te hopsen, tegen een spierwitte achtergrond. Het is wel een swingend deuntje, maar de meeste clips op de TMF overstijgen dit niveau grootselijk.
Ligne Verte is een animatie die ik echt mooi vind. De muur die de Israeli’s bouwden om de Palestijnen buiten te houden, komt langzaam tot leven in de vorm van een reuzencactus en stort vervolgens inelkaar, het lijkt wel een soort science fiction. Knap gedaan, er is spanning voelbaar, het prikkelt en het is een lust voor het oog.
Dan: Guarana Power/Commercials. Toen ik dit las, dacht ik: Dat is vast een flitsende commercial zoals die van Red Bull……geeft je vleuuuuuugels. Niets is minder waar. Een paar inwoners van een Zuid-Amerikaans land vertellen om de beurt hoe zij de Guarana Power uitgebeeld willen zien. Ieder om de beurt, zittend, steeds hetzelfde shot op een stoel in de bosjes. Leuk idee, maar niet tien keer achter mekaar. Afvoeren door de achterdeur! Ik betrap mezelf erop dat ik voortdurend op m’n horloge kijk, ongeduldig denkend: wanneer is deze voorstelling afgelopen?
Lejos del Sol is nog erger.
Geen gesproken woord, de hele film niet.
Wel in kleur, met omgevingsgeluiden.
Twee Argentijnse vrouwen wonen op het platteland.
Ze klimmen over een hek.
De hele dag knippen ze aardbeien op een plantage.
Ze ontvangen hun dagloon, staand in de rij tussen de andere arbeiders.
’s Avonds slapen ze noodgedwongen samen in één bed.
De volgende dag gaat hetzelfde als de vorige.
(Ik draai onrustig op mijn stoel, terwijl ET zwaar ademend bijna tegen zijn buurvrouw aanzakt)
De laatste film, hèhèhè…….eindelijk……ik weet dat we over twaalf minuten wegmogen, anders had ik al lang buiten gestaan.
Site Specific, Las Vegas, is een rondvlucht over Las Vegas by night in een klein vliegtuigje. De hele tijd hetzelfde rondje met dezelfde lichtjes.
Gaaaaaaaaap!
Na de voorstelling rollen we gierend van de lach naar buiten, tussen het serieus kijkende festivalpubliek door. Ik denk aan de woorden van R. te R.: niks aan, het IFFR. Nu snap ik wel wat hij bedoelde. De echt mooie films zijn heel snel uitverkocht en bij de andere films moet je geluk hebben. Dat hebben wij dus duidelijk niet gehad. Of snappen wij niets van filmkunst? Dat zal dan wel.
De tweehands platenzaak aan de Nieuwe Binnenweg, het sightsee-en langs de Maas en het bammetje bij Het Bammetje maakt veel goed uiteindelijk.
En het schrijven van dit artikel natuurlijk.
Rotterdam, tot gauw! We luv’ ya.
