Op het Filmfestival Rotterdam ging de documentaire God is my DJ in premiere. Nieuwsgierig naar naar de aanpak van een ‘hip’ onderwerp in de vorm van een documentaire ging ik kijken.
De documentaire volgt de organisator van grootschalige dance-evenementen, Duncan Stutterheim, tijdens de voorbereidingen van Sensation White 2005. Als oprichter en directeur van ID&T heeft Stutterheim ervoor gezorgd dat dance en vele dj's op de Nederlandse en internationale muziekkaart zijn gezet.
Deze film stond op mijn lijstje omdat ik las in het blad Filmbeeld dat de makers hiermee een jonger publiek wilden trekken. Dat moet ik zien, dacht ik. Zelf al vanaf redelijk jong documentairefan, weet ik dat het doc-genre de meeste jongeren niet echt kan boeien. Hoe gaat Carin Goeijers, regisseur van God is my Dj, dat doen? Hoe interesseer je de MTV-generatie -of ID&T is in dit geval toepasselijker- voor de als traag, saai en slaapverwekkend bekendstaande documentairefilms.
Zeker niet door te denken dat je er met het onderwerp bent. ID&T mag het dan lukken om duizenden jongeren te trekken naar hun Sensation dancefeesten. Deze documentaire heeft niet dezelfde aantrekkingskracht. De ID&T mannetjes zijn weinig inspirerend. Als ze met z’n allen om de tafel te zitten om dé kracht van de Sensationfeesten aan te geven, komen ze zelfs niet veel verder dan de witte dresscode. Van de hoofdpersonen moet je het dus niet hebben.
Ik had verwacht dat de makers ‘iets vernieuwds, iets hips, iets jongs’ met de vorm zouden hebben gedaan; er een lekkere vlotte montage van gemaakt zouden hebben, maar ook dat viel tegen. Misschien dat de documentaire daarom in de bioscoop wordt uitgebracht. Kunnen de kijkers in ieder geval niet wegzappen.
Toch zin om te kijken? Binnenkort komt de film in de bioscoop. Meer info:
www.godismydj.nl
