Zo komt alles bij mij onverwachts en verrast aan en is mijn leven soms een sprookje en soms een soap!
Vanavond hadden we onze eerste ‘damesclub’ opnames, zo kan je binnenkort op RTV onze gesprekken volgen en de gezichtjes zien die normaal gesproken zich verbergen achter de columns van Antenne.
Ik mag in ieder geval wel al verklappen dat we hele verschillende damestypetjes zijn, zo hebben we allemaal hele andere achtergronden, meningen, interesses en onze eigenaardigheden. En jij mag natuurlijk op ons reageren…
“Leef je niet heel erg in je eigen wereldje” en “Ben je niet te naïef?” wordt mij gevraagd.
Ik geloof dat ik heel naïef ben en vaak niets door heb. Het overkomt me… en dan denk ik, wacht even, “Stop! Rewind!”, iemand overrompeld me en dan pas ga ik nadenken van, wat gebeurt me nou weer?.
“Maar je moet er vanuit gaan dat zodra een man je aanspreekt, hij iets van je wilt!” wordt er door de meerderheid van de groep geroepen. “Dat doe ik niet hoor, ik ga er niet vanuit, ik zie dat niet… en onthoud het al zeker niet”.
Ik denk pas na, “Vind hij me leuk?” als ik hem erg leuk begin te vinden. Ik kan makkelijk met iemand praten uit beleefdheid of gezelligheid. Ik bedoel, hoe weiger je iemand die je al wat langer kent, ook al sta je daar tegen je zin? Ik zou het raar vinden als een man zou denken “Wat wil ze nou van me?” zodra ik hem aanspreek.
Verder denk ik ook niet veel bij na als ze me vragen om een hapje te gaan eten, een drankje te gaan doen, shoppen of wat dan ook, tenslotte is het toch veel gezelliger om zulke dingen samen met een ‘lief’ iemand te doen?
Een hapje eten betekent bij mij echt niet veel meer dan met een ‘gezellig iemand’ een hapje eten. Ik fantaseer niet, mijn leven is al soms een ongelovig sprookje en soms een ware soap!
Hoe vermoeiend en ingewikkeld is het niet als ik elke keer moet nadenken als ik word aangesproken door een man?
Al moet ik zeggen dat het sommige mannen wel lukt om zelfs in het openbaar overduidelijk te kunnen zijn, “Ik heb wel iets met haar gehad, gevoelsmatig dan” heeft hij gezegd, “Gevoelsmatig een relatie met mij gehad? Zoiets als een denkbeeldig vriendinnetje?” dacht ik Ahummm… en dan ben ik naïef?
Deze makkelijke weg van ‘gewoon niet over nagedacht’ heeft ook een keerzijde, zo moet ik me elke keer weer uit bepaalde situaties redden… als het eigenlijk al ietsjes te laat is en sommige mannen misschien al vergaande fantasieën hebben gevormd tot aan huwelijksaanzoeken toe. Wat kan ik erover zeggen, ik ben een beetje slowmotion op het gebied van de liefde…
En toch, vraag ik me af…zouden mannen echt al, bewuste en onbewuste intenties hebben zodra ze ons aanspreken?