De derde dag van het IFFR ben ik naar de kleine zaal van de Schouwburg geweest waar Sarah Morris geïnterviewd werd voor een publiek van twintig personen.

Ze schildert met Household gloss. Painting slow noemt ze haar schilderkunst zelf.

Ik heb nog nooit gehoord van Sarah Morris. Het is een mooie vrouw om te zien vanuit een verre hoek. Ik heb een bril nodig dus ik tuur me suf. Mijn oren staan wijd open om haar woorden snel te vertalen uit het Engels om op papier in het Nederlands op te schrijven.

Als ik rond kijk bevind ik mij in een hele andere wereld. Ik ben niet bekend met de verschillende soorten invalshoeken van een schilder of een filmmaker dus sommige woorden zijn te rijk voor mij om zonder achtergrond te begrijpen.

Ze beschrijft dat ze op een langzame manier schildert om gelijktijdig ook aan haar films te werken.

Er wordt een fragment getoond van haar film Midtown. Het valt gelijk op dat de mensen die in beeld komen als figuranten rondlopen, er zijn geen menselijke hoofdpersonen. De stad staat centraal in haar films.  ‘Mijn films zijn geen documentaires’ zijn haar woorden, wat is het dan?. Het is een quasi documentaire, omdat haar films niets onderzoeken en verhullen. Ze filmt op locatie random moments van real people. Haar films zitten tevens vol met Industrial muziek. Ze vindt dat een film zonder muziek niet compleet is. Het beïnvloed de kijker om zijn of haar visie eraan te geven. Maar waarom industrial. Bij mijn slaat de muziek aan, Generation X, maar de rest van de andere generaties dan? Wat vinden die ervan?

Mijn nieuwsgierigheid werd geprikkeld. Ik wilde meer fragmenten uit haar films zien. Het duurde niet lang of mijn verlangen werden vervuld. Een scène uit haar film Miami, waarin onder hevige muziek een oefening van de SWOT werd gevolgd..

Ze verteld dat ze via via heeft gehoord waar ze moest zijn, in een oud stadion vol met flamenco’s. Na een paar uur verschenen de SWOT agenten. Gaaf hoe ze deze mannen in beeld heeft gebracht

Haar favoriete scène van Sarah komt uit de film Deepthroth. In deze scène is te zien hoe Robbert Redford in een parkeergarage ronddwaalt. Ze beschrijft dat ze vindt dat de waarheid gefabriceerd is.

Op de vraag of ze van plan is om een film over een niet-Amerikaanse stad te maken geeft ze kortaf een ja en wil hierover niet verder uiten.

Rotterdam?? Ik hoop het wel, met harde beukende beats op de achtergrond dan graag.