j | f | m | a | m | j | j | a | s | o | n | d |
1 | 6 | 10 | 14 | 19 | 23 | 27 | 32 | 36 | 40 | 45 | 49 |
2 | 7 | 11 | 15 | 20 | 24 | 28 | 33 | 37 | 41 | 46 | 50 |
3 | 8 | 12 | 16 | 21 | 25 | 29 | 34 | 38 | 42 | 47 | 51 |
4 | 9 | 13 | 17 | 22 | 26 | 30 | 35 | 39 | 43 | 48 | 52 |
5 | 18 | 31 | 44 |
De tijd gaat snel. Hetgeen wat er nu is, is er maar even.
Doordat ik druk bezig was met mijn school projecten kwam ik nauwelijks aan schrijven toe. Dood en dood zonde, want veel actuele dingen riepen om iemand die erover wilde schrijven maar helaas had ik het te druk. Dingen die mij dwars zaten kon ik hierdoor ook niet van mij afschrijven.
Na vier á vijf weken droog gestaan te hebben ben ik er weer en alle negatieve energie wil ik weer op papier hebben in plaats van in mijn lijf.
Veel dingen gebeuren zonder dat ik daar grip op heb en dat zit mij niet lekker.
De verhuizing van mijn enige vrienden (mijn Nederlandse familie) bijvoorbeeld naar Zeeland. Ik kijk daar enorm tegenop, ik wil ze tegenhouden maar het kan niet.
Als ik alleen langs de Maas loop en terug denk aan de mooi tijd die ik met hen had moet ik huilen.
Als kind was ik vreselijk. Voor mijn gevoel begreep niemand mij, niemand die wist wat er in mijn bovenkamer gebeurde.
Ik steelde, ik loog tegen iedereen, ik ging met de verkeerde jongens om en iedereen die mij waarschuwde dat ik verkeerd bezig was. was gek. De jongens waar ik mee omging die begrepen mij tenminste.
Ongeveer veertien á vijftien jaar geleden naetje bij beetje m mijn beste vriend mij onder zijn hoede en sindsdien ging het langzaam beter met mij.
Ik voelde mij begrepen, ik werd niet net zoals dat thuis gebeurde direct mijn kamer ingestuurd maar er werd tegen me gepraat.
Zijn huis was mijn thuis en nu ze gaan verhuizen voel ik mij dakloos.
Hier denk ik aan als ik langs de maas loop en alles als een flits voorbij zie komen. De verhuizing is nu eenmaal een feit en er rest mij niets anders dan mijn gevoelens onder controle te houden
maar na een worsteling met mijn gevoelens blijken mijn gevoelens veel sterker te zijn en lopen de tranen over mijn wangen en huil ik als een klein kind.
Karim Khaoiri
Guldane | 28 januari 2006Wat een mooi stuk. Uit het hart... |
susanne | 28 januari 2006He, godver. Ik weet niet of het jouw woorden zijn of dat het de muziek is die ik net heb opgezet, maar ik moet ervan huilen. Het lijkt op afscheid, maar misschien betekent het een nieuw begin. Je moet op eigen benen staan. Ze zijn niet ver weg. Succes. |
karim khaoiri | 28 januari 2006dank je Güldane en Susanne, ik heb je niet aan het huilen willen maken hoor. De muziek van Sade was ik aan het luisteren tijdens het schrijven van mijn column. Haar muziek raakt bij mij ook een gevoelige snaar dus vandaar. Ik hoop dat het weer een beetje met je gaat. Groetjes Karim |
11-in | 28 januari 2006Damn ... ik voelde ´m wel ff. Vervelend voor je, ik kan wel een hoop verzinnen .. "dat het wel goedkomt" of "ik weet hoe t is". Maar het is gewoon kut. |
joel | 29 januari 2006bedankt! das een mooi stukje. |
Linda | 29 januari 2006www.lindalovesshoes.web-log.nlAhh..! Wat rot voor je zeg.. Ik krijg er helemaal rillingen van! Afscheid is moeilijk. Maar probeer te onthouden, ze zijn alleen maar weg uit de buurt, niet uit je hart en niet uit je leven! Sterkte!!! |
Karim Khaoiri | 30 januari 2006Wanneer ik de reacties lees krijg ik rillingen, ik probeer nu alles op een rijtje te zetten en ben enorm blij met jullie. Ik wil iets zinnings zeggen een bedankje bijvoorbeeld en dank jullie ook, maar ik ben momenteel sprakeloos. |