Het is voor het eerst dat ik actief met het IFFR bezig ben. Ik besloot de eerste dag van het IFFR de bezoekers te peilen en te interviewen die naar de film ‘Brokeback Mountain’ zijn geweest.
Het is voor het eerst dat ik actief met het IFFR bezig ben. Ik besloot de eerste dag van het IFFR de bezoekers te peilen en te interviewen die naar de film ‘Brokeback Mountain’ zijn geweest.
Ik ben te vroeg bij Pathe, er is in de kou geen mens te vinden. Ik vraag aan de beveiliging hoe lang de voorstelling nog duurt. ‘Niet lang meer’ andtwoordt hij terwijl hij een sigaret opsteekt en een bedelaar verzoekt om weg te wezen.
Ik ben een beetje zenuwachtig omdat ik niet precies weet wat mij te wachten staat. Kom ik verschillende leeftijden van bezoekers tegen of ... hoe gaat dat eigenlijk bij dit festival.
Ik bevind me nu in de warme entreehal. Ik vraag me af of dit niet de niet de koudste opening is in de geschiedenis van het filmfestival. Opeens komen er mensen van de trap, ik pak een pen met een schrijfblokje. ‘Stap op de eerste die je aankijkt’, hoor ik me denken. Ik besluit eerst de mensen te observeren voordat ik aktie onderneem. Ik zie veel zwarte lange jassen met heren van een andere generatie. Na een maar minuten denk ik ‘Is er dan geen jongere generatie binnen’.Hier en daar kijken wat jongere gezichten mijn richting op. Ik voel me hier ook niet op mijn gemak, niet onder mijn eigen mensen. Maar ik vind dat alleen maar leuk, al die verschillende dingen meemaken die er te doen zijn.
Opeens word ik aangesproken van achteren. ‘Hé...’. Ze hebben me natuurlijk gezien met een schrijfblok en een pen. De stem gaat verder. ‘Heb je een euro voor me’. Hahahah ik lach om wat ik dacht. ‘Nee man, ik kom interviews afnemen’. Ik was buiten al drie keer om euro’s gevraagd door jouw collega’s.
Genoeg getreuzel. Ik stap met moed af op een man, om even een heftig, diep, duidelijk interview af te nemen van de film alsof het mijn werk is. ‘Meneer, mag ik wat vragen’. Geen reactie, ik vraag opnieuw. ‘Meneer’.. mijn woorden vallen weg omdat de man mij nieteens aankijkt. Mijn moed is instand gone. De eerste persoon waar ik opaf stap wimpelt me af.
Mijn ogen speuren de menigte af alsof ik de filmfestival tijger zelf ben. Aha, een bekend gezicht, mag ik je een paar vragen stellen. Ja hoor.
Wat vond je van de flim?
Ik vond het een zielige film eigenlijk, over twee cowboys. De scenery komt mooi tot zijn recht door de manier waarop het gefilmd is.
Wat viel je op aan de film?
Wat opviel is hoe de emoties in beeld waren gebracht. Normaal als mensen verliefd of blij zijn raken ze de andere persoon sneller aan. Maar in deze film is de omgeving gebruikt inplaats van aanrakingen van de personen onderling.
Ik bedank de kennis en kijk rond of er nog andere bezoekers zijn om wat te vragen maar het overgrote gedeelte van de menigte was weg. Met deze kou blijf ik ook niet lang hangen. Tot morgen! Ik ga ook naar huis, mogen weer een report van het filmfestival.
