j | f | m | a | m | j | j | a | s | o | n | d |
1 | 6 | 10 | 14 | 19 | 23 | 27 | 32 | 36 | 40 | 45 | 49 |
2 | 7 | 11 | 15 | 20 | 24 | 28 | 33 | 37 | 41 | 46 | 50 |
3 | 8 | 12 | 16 | 21 | 25 | 29 | 34 | 38 | 42 | 47 | 51 |
4 | 9 | 13 | 17 | 22 | 26 | 30 | 35 | 39 | 43 | 48 | 52 |
5 | 18 | 31 | 44 |
Ik zit in een zaal... met 40 andere... ik moet aan een test meedoen en krijg eerst een lang psychologisch gesprek!
Wanneer ik op de stoel tegenover de dame ga zitten stelt zij zichzelf voor, dit moet ik ook doen.
Hallo, ik ben Guin.. ik kom uit Rotterdam en ben net 20er (ik glimlach terwijl ik het zeg, de vrouw niet) uh ik weet niet zo goed hoe ik verder moet.
Ze begint verwoed met haar pen te kalken op het klembord dat ze vast heeft, ik stel je dan wel gerichte vragen misschien maakt dat het praten makkelijker.
Oke.. ik vraag me af wat voor vragen ik krijg.
Ze haalt een stapel papieren uit de lade waarvan ik denk dat ik ze in moet vullen, maar ze steekt ze op haar klembord en begint bij vraag 1.
De eerste 10 vragen zijn op feiten gebaseerd, naam,leeftijd,geboortejaar etc.
Dan komen de psychologische vragen.
"Heb je weleens verdriet gehad" vraagt ze.
"Ja natuurlijk" antwoord ik meteen (wie niet).
Weer een lange zin op haar notitieblok.
"wanneer had je voor het laatst echt verdriet... en hoe kwam dat?"Het antwoord weet ik meteen.
Ik heb de neiging om te zeggen
"het moment dat mijn ex-ware mijn hart uit mijn lijf rukte om te zeggen dat hij een relatie met mij mentaal gezien niet aankon en geen zin meer had in het ons en meer zin had in zijn eigen leven, het moment waarop het leek alsof hij mij een put induwde en ik weken lang geen grond onder me voeten voelde. Het moment waarop hij me van het dak duwde en ik uren lang een vervelende vrije val maakte. Het moment dat ik mijn bed niet meer uit wilde komen, de nut van het leven niet meer inzag en alleen maar kon denken aan één ding... wat ben ik zonder hem??? Ik denk nog steeds zo.. wat moet ik zonder hem, waar ben ik zonder hem, hoe gaat het zonder hem!!!??? Mijn hele doen en laten is met hem in mijn achterhoofd en mijn stiekeme dromen gaan over de samensmelting van onze liefde in een nieuw tijdperk waar het me wel word gegund. Hij ziet me niet meer staan, en ik probeer me hopeloos vast te klampen aan iedere man die me aandacht geeft om dat lege gevoel zonder hem op te vullen met liefde... Ik wil alleen maar hem en nu ik dit allemaal denk wil ik hier weg en naar hem toe om te zeggen hoevel ik van hem hou en hoeveel ik ervoor over heb om hem weer de mijne te maken............."
In plaats daarvan antwoord ik nuchter "mijn relatie ging kapot, maar dat verdrietige gevoel daarna duurde niet zo lang.. hoor".
Een korte zin word neergekrabbeld op het stuk papier.
30 minuten later mag ik de ruimte verlaten "bel ons niet, wij bellen jou" klinkt nog na in mijn oren.
Waarom kon ik niet gewoon zeggen wat ik dacht, waarom schaam ik mij er toch zo voor dat ik zoveel verdriet had... en eigenlijk heb om mijn verloren liefde!
Dit moet zelfs voor die koude dame achter haar klembord herkenbaar zijn, 1000 boeken worden er per jaar over geschreven als het er al niet meer zijn, tientallen films dragen dezelfde gevoelens en krijgen daarvoor een Oscar.
Maar in een simpel gesprek met een mevrouw die ik wellicht nooit meer zie durf ik de waarheid niet te vertellen... omdat ik mij er zo gigantisch voor schaam!!
ze verdiend het niet! | 24 januari 2006
|
Linda | 25 januari 2006Yep.. duidelijk! Weet PRECIES wat je bedoelt..! Want op een gegeven moment kan je toch niet meer verliefd zijn en verdrietig en moet je je leven toch weer opgepakt hebben? Anders zou het wel heel triest zijn... Toch? :( |
Guldane | 26 januari 2006Hoop dat je volgende liefde blijvend is. Waar ging die test eigenlijk over, de liefde misschien? |
Linda | 30 januari 2006www.lindalovesshoes.web-log.nlHey Guin... ik vind echt dat je super schrijft!!! Wilde ik nog even zeggen... Ga zo door! |