Wat hebben korenwijn, oesters, Bach en Telemann met elkaar te maken? Juist, het werd allemaal geserveerd in de Zondvloed.
In de Zondvloed vindt elke derde zondag van de maand een klassiek concert plaats. Het was deze zondag de eerste in een reeks van zes. Kennelijk kunnen de mensen achter De Player en stichting DSPS meer dan noise en piep knor programmeren. Deze keer waren het drie barok solo's (soli?); twee van Bach en één van Telemann. Alle stukken werden uitgevoerd op oude instrumenten. De Australische Georgia speelde Bach op een traverso, een houten voorloper van de dwarsfluit. Sara (uit Alaska) speelde Telemann op viool in oude stijl. Haar viool had geen kinsteun en hield ze haar instrument dwars op haar schouder. Ik dacht eerst dat ze een verkeerde houding had maar in de authentieke 'Ausführungspraksis' hoort dat. Nina (Noordereiland en daarvoor Zwitserland) speelde de bekende cellosuites van Bach ook op een oud instrument. De snaren zijn niet van staal maar van darmen en de cello wordt niet met een pin ondersteund maar moet tussen de kuiten worden geklemd.
In de pauze werden er oesters geserveerd. Een grote blonde visserman met lederen schort, twee emmers een mes en een stalen handschoen deelde oesters uit. Even slobberen en je proeft de branding. Er kwam ook een mevrouw langs die in ruil voor mijn bonnetje me een glaasje korenwijn gaf. Oesters en korenwijn, een prima combinatie.
Klassieke muziek luisteren vraagt een bepaalde concentratie. Vandaar dat het er altijd zo stil en gedempt toegaat in de Doelen. Alleen een kuchje van een grijsaard doorbreekt de sereniteit. In de Zondvloed is de ambiance even informeler. Tijdens de fluitsolo sloeg de koelkast aan maar gelukkig trok Kees de barman snel de stekker eruit. Toen Sara bezig was stonden er buiten een paar jongelui te praten. Iemand deed de buitendeur dicht en toen klopten die jongens aan "waarom doe je de deur dicht, mogen we niet naar binnen?". Tijdens de cellosuites rolde er een glas over de tegelvloer. En er was nog een geluid dat ik niet thuis kon brengen. Een soort geruis dat meebewoog op de muziek. Het leek wel of de cello door lucht werd aangedreven. In zekere zin was dat ook zo. Nina vertelde me na het concert dat ik haar adem hoorde. Ze heeft dat nu eenmaal, zeker bij dit stuk, waar ze hard moet werken om de darmen van het instrument in beweging te krijgen. Tijdens de toegift (encore) hoorde ik er niets van.
Ik ben erg blij dat deze concerten worden georganiseerd. Ze vormen een prima tegenwicht voor de gebruikelijke underground programmering. En voor mij is het luisteren al een belevenis, mijn gedachten dwalen snel af, fascinerend om te merken. Anders dan bij een popconcert met een beat, een deuntje, lichtjes en een performance, staat hier het luisteren centraal. Ik moet dat nog leren.
check: stdsps.nl
