j | f | m | a | m | j | j | a | s | o | n | d |
1 | 6 | 10 | 14 | 19 | 23 | 27 | 32 | 36 | 40 | 45 | 49 |
2 | 7 | 11 | 15 | 20 | 24 | 28 | 33 | 37 | 41 | 46 | 50 |
3 | 8 | 12 | 16 | 21 | 25 | 29 | 34 | 38 | 42 | 47 | 51 |
4 | 9 | 13 | 17 | 22 | 26 | 30 | 35 | 39 | 43 | 48 | 52 |
5 | 18 | 31 | 44 |
Acht maanden geleden besloot ik weg te gaan. Weg uit het leven dat ik leefde. Weg uit het huis waar ik al 2 jaar woonde met de jongen met wie ik al 4 jaar een relatie had.
Nog nooit ben ik zó verliefd geweest. Ik adoreerde hem, ging totaal in hem op. Gevoelens zo intens, en ook zo bijzonder, dat wanneer ik eraan terug denk, er nog steeds een glimlach op mijn gezicht verschijnt.
Ik heb die deur nooit dichtgetrokken. Ik heb hem altijd op een kier laten staan. Mijn verbondenheid met hem is te groot om het af te sluiten. Nog steeds die glinstering in mijn ogen als ik bij hem ben, die lach op mijn gezicht. Niemand kent hem zo goed als ik. En niemand kent mij zoals hij mij kent. En altijd het misschien. 'Misschien komt het weer goed.' 'Misschien horen wij gewoon bij elkaar.' 'Misschien ooit...'
Misschien is hij de ware.
Wanneer ik hem vertel dat ik hem mis en nog steeds van hem houd meen ik dat meer dan ooit. Maar wanneer ik die vrijdagavond bij hem op de bank zit lijk ik wel lamgeslagen van angst. Angst voor wat er komen gaat. Samen pannenkoeken bakken wordt hij bakt pannenkoeken, ik zit uitgeteld op de bank. Ik ben opeens zo moe! 'Ik kan dit niet!' gaat door mijn hoofd. Maar wanneer we later die avond op de bank zitten, hand-in-hand, mijn benen op zijn schoot, met de muziek aan, de TV op mute, series te kijken, bedenk ik me: 'Ik kan dit best!' En wanneer we 's nachts in bed liggen vraag ik me af of ik dit leven weer zou kunnen leiden. Er is zoveel tijd voorbij gegaan, er is zoveel gebeurd. Zou alles weer kunnen worden zoals het was?
Ik kus hem. Dat voelt goed. We hebben goede seks. Alles aan hem voelt bekend en vertrouwd. Wanneer we nog wat na-knuffelen loopt er opeens een traan over mijn wang. Ik draai me zo dat hij er niks van merkt. Wat is er met me? Waarom wil ik nu het liefst mijn spullen pakken en wegrennen, zo ver mogelijk hier vandaan?
'Waar denk je aan?' vraagt hij.
4 jaar hadden we een relatie. Zo heftig als de gevoelens waren, zo heftig ook de ruzies. Zo groot als mijn liefde voor hem, zo groot ook onze verschillen. En die issues, die verschillen, die zijn er nog steeds. Zou het dit keer wel goed kunnen gaan? Soms, toen we nog samen waren dacht ik: 'Had ik hem maar nooit ontmoet. Dan was ik niet zoveel van hem gaan houden. Dan zou ik zonder hem kunnen.' En nu.. nu kan ik zonder hem.
In die acht maanden heb ik zoveel verdriet gehad. Pijn gevoeld. Teleurstelling. Wanhoop. Ik ben tot een soort dieptepunt gedaald en ik ben er zelf weer uitgeklommen. Ik heb mezelf teruggevonden en mijn eigen leven weer opgebouwd. Ik ben emotioneel onafhankelijk. En ik ben gelukkig. Mijn hart is van mij.
'Wat ik denk?' antwoord ik. 'Dat er zoveel gebeurd is de laatste maanden en dat ik er nu eindelijk weer bovenop ben. En dat ik bang ben dat wanneer ik me aan jou overgeef, ik mijn hart verlies en de controle kwijt raak. Want wat nou als het niet werkt? Ik weet niet of ik het aan kan dan nog eens bij je weg te gaan...' 'Misschien moet je dat dan maar niet doen..' zegt hij. Ik glimlach. Ik weet dat hij me begrijpt. Niemand kent mij zoals hij me kent. En er is niemand die hem kent zoals ik.
Ik heb een muurtje om mijn hart gebouwd. Hij een muur tussen ons in. Het is moeilijk om de grenzen die je zelf gemaakt hebt, uit zelfbescherming, weer open te stellen. Maar wie weet lukt het. Steen voor steen. En dan is het zien wat er achter dat muurtje staat. Sommige liefde is voor altijd. Maar misschien is het niet genoeg.
Misschien is hij de ware.
Maar mijn hart blijft van mij! Voorlopig.
Linda Korner
luud | 20 januari 2006Goed zo! Je hebt een goed hart.En aan wie je het ooit zal geven.Die man ,is dan de gelukkigste van de wereld.(ik ben gelukkig)wat een mooie zin om uit jou mond te horen. |
Aardbei | 20 januari 2006En nu ik nog ... xxx |
wijsneus | 21 januari 2006Klinkt goed. vertrouw op dat hart. Succes. |
mickey | 21 januari 2006you go girl! ben echt trots op je, hoe t nu gaat..heb je toch mooi zelf voor elkaar gekregen!! |
andere wijsneus | 23 januari 2006Als je het een kans wilt geven, duik dan in de intimiteit van je relatie. Laat je lezers maar in het ongewisse, sommige plantjes groeien in het begin beter in de schaduw. Met je vriendinnen kan je altijd nog sms-en. |
de enige echte wijsneus | 23 januari 2006Ik ben het hier volkomen mee eens. Goed opgemerkt, vriend! |