De ondraaglijke lichtheid van het bestaan
De zondag is stralend mooi. Vanuit mijn bed zie ik een strakblauwe lucht en ik draai me nog eens om. Judotraining zorgt dat ik toch opsta en daar heb ik nooit spijt van. Achteaf rozig van de inspanning keer ik terug naar huis, eet nog wat en samen rijden we naar Den Haag, Galerie Rehorst. (www.galerierehorst.nl)
De reis is een ramp, de plek onvindbaar, vanwege een totaal verkeerde anwb-routeplannerinstructie. Een half uur te laat voor de opening arriveren we. Inez Smit toont haar schilderijen, Wilfried de Jong voert het woord
Inez overhandigt juist op dat moment de bloemen aan Wilfried. We hebben "het woord" dus al gemist.
De lagere school van mijn kinderen, De Pijler, is een netwerkbasis geworden van cultureel Rotterdam op allerlei gebied, www.obsdepijler.nl (Waarschijnlijk ook op het niet-culturele vlak, maar dat kan ik niet beoordelen). Ook wij, net als Wilfried, kennen Inez in eerste instantie van school. Haar zoon Roman zit bij de mijne, Juriaan in de klas en ze spelen regelmatig bij elkaar. Het is heerlijk om te zien dat dingen dus heel eenvoudig tot stand kunnen komen en mensen elkaar via hun kinderen heel gemakkelijk vinden. Inez is inmiddels betrokken bij ons project www.asleepingbeauty..nl
Galerie Rehorst zei mij niets. Het is een deftig pand in de Regentesselaan. Bier wordt er niet geschonken, wel heerlijke witte wijn. Voor de ouders zijn er suchi's, voor de kinderen dropveters en chips, overal is aan gedacht.
Het werk van Inez zie ik voor het eerst in het echt. Het is mysterieus, deels zelfs ongrijpbaar, licht, dun en laat bijna los van het doek. Het vult de ruimtes op een zeer aangename manier, ik verlang naar het verwijderen van het publiek, om dat even echt te kunnen voelen. Het onnadrukkelijke maakt me aan het twijfelen. Is het niet te simpel wat ik allemaal zie ? Of is het nu juist het ontbreken van allerei overbodige rommel, waardoor het klopt ? Ik kom er op dit moment in ieder geval niet achter. Mijn favoriet ? Het kleine doek met een man, wiens hoofd half eindigt aan de rand van het schilderij,
kleurige vlekken op zijn broek, door zwarte vlakken omringd.
groet ivo