Over de 3,5 uur wachten voordat de deuren open waren (niet om 16:00 uur zoals stond aangegeven) en de eerste twee voorprogramma's hadden opgetreden, met name Morning en Old Dead Tree, zal ik niet teveel uitwijden. De eerste act, Morning, deed voor mij aan als een kruising tussen Within Temptation en K3. Een vrolijke Limburgse die onder begeleiding van haar band naar hartelust zong, grunte en met een glimlach aan het headbangen sloeg. De langzaam uitbreidende menigte ving ze goed op en na ook nog wat extra tijd vol te hebben gespeeld maakten onder een luid applaus plaats voor Old Dead Tree. De sfeer zat er goed in. ODT verrastte me met snoeiharde metal en hier en daar een gevoelige noot. Deze 4 Parijsenaars kwamen strak getimed en als doorgwinterde gitaristen over Muzikaal goed gespeeld en wars van over-acting.
Daarmee komen we meteen aan bij de hoofdact Epica. Bij opkomst van de band vroeg ik me even af of ik in een lichte operette was beland. De bandleden namen hun plek in onder begeleiding van spectaculaire belichting. Daarna deed de diva van de Gothic haar entree. In een Keltisch aandoende leren jurk van nek tot enkel en haar lange rode haar leek ze zo uit een Peter Jackson film te zijn gestapt deze Simone Simons. Ze zette hoog in en begeleide de stevige metal op mezzo-sopraanachtige wijze. Haar side-kick en gitarist voorzag ons van een aardige grunt en een soort gekrijs wat aardig in de richting kwam van de zanger van AC-DC.
Hij was ook de motivator voor het publiek en vroeg om die handen te laten zien en vooral in de pit te springen en dit met een eigenaardige gelijkenis richting Emil Ratelband. Later zag ik dit groot maken van expressie ook terug bij Simone en deed voor mij het doek vallen. Ik probeerde door het koor op band hen te luisteren en merkte op dat de zangeres een zuivere stem had die goed toon kon houden, maar dat ze afgezien daarvan weinig variatie toonde en eigenlijk een mooi trucje toepaste. Misschien mede omdat dit het laatste optreden van een 4-daagse tour was? Wel hadden ze een goed gevarieerd repetoire, van stevig en hard tot balad. Vreemd maar aardig tegelijk vond ik dat de band telkens het volgende nummer aankondigde. Het deed me enerzijds denken aan de jaren '80 drive-in disco's en anderzijds vond ik het contact wat ze daardoor behielden met het publiek erg cool. Zo hadden de jeugdpuistjes en korsetjes de band helemaal voor zichzelf. Het publiek mocht dan uiteenlopen van erg jong tot grijzend (ouders of fans?), het liep over van enthousiasme. Epica is goed voor een fraai partijtje stevige metal in balans met orkest en de vocale prestaties van Simons.
