Carole werd gelukkig vroeg genoeg wakker om ongemerkt naar haar kamer te kunnen glippen. Ze hield zich gedeisd, totdat de avond viel. Zonder mankeren vond ze het open raam van het tienermeisje, dat haar gretig naar binnen hielp. Even dreigde Carole weer onder zoenen bedolven te raken, maar dit keer was ze het meisje te snel af. Terwijl ze zich schrap zette tegen een muur, vroeg ze aan het meisje of zij wist, wat er hier in deze geheimzinnige kraamkliniek nu eigenlijk aan de hand was. Het meisje was al een hele poos in de kliniek en vreemd genoeg had ze nog nooit kindergeschreeuw gehoord. Er werden ook nooit voorbereidingen voor een bevalling getroffen. Vreemd voor een kraamkliniek nietwaar? Wel werd haar vruchtwater regelmatig ongezocht en moest ze tot vervelens toe naar video-opnames van de avonturen van Jean Jacques Cousteau kijken. Het scheen een heilzame werking op haar toekomstige kind te hebben, maar ze had daar zo haar eigen gedachtes over. De directeur van de kliniek was volgens haar een voormalige duikbootkapitein met ernstige shell shock. Vaak kon je hem als een kind met radiobestuurde bootjes zien spelen in vijver van de botanische tuin. Soms kwamen er minstens even excentrieke collega's waarmee hij met veel genoegen zeeslagje speelde. "Hardstikke krankjorum, die professoren" zuchtte ze, en ze gebruiken nog dope ook".  "Hoe kan je dat nou weten" vroeg Carole. "Nou heel simpel" antwoordde het meisje "er groeit genoeg vaag spul in die botanische tuin om een hele heksensabbat drie keer om de kerk te laten vliegen, en het wordt elke dag geplukt." "Wel, besloot Carole, " dan moeten we zo'n professorenfeestje eens van dichtbij meemaken, Misschien horen we dan wat er met deze kliniek aan de hand is." 

Wordt vervolgd...