Vandaag hoorde ik dat Lydia Oerlemans is gestorven.

Ik weet niets van Lydia Oerlemans, ik ken haar niet. Henk moest de laatste tijd voor haar invallen omdat zijzelf niet meer kon les geven, zo ziek was zij. Dus gaf Henk in haar plaats les. Haar leerlingen waren geschokt dat zij geen les meer gaf en zelf had zij er heel veel moeite mee. Zo verscheen zij een aantal weken geleden toch op de les. Dit was afgesproken met Henk. Zij wilde graag iedereen nog een keer zien. En daar was zij. Henk vertelde er niet veel van, maar weken lang ben ik bezig geweest met Lydia Oerlemans. Ik zag haar voorzichtig het lokaal binnen schuifelen, de cursisten om haar heen. Zachtjes met haar pratend, ze zocht steun bij een tafel, ging zitten op een stoel. Veel te zwak voor de wereld die nog maar kort daarvoor de hare was. Daarna verscheen ze niet meer op les en viel Henk dus in. Iedere week kreeg Henk een telefoontje omdat hij moest invallen. Zo gaat dat met lesgeven, zolang een docent aangeeft het nog niet op te geven blijft zijn of haar plek open voor hem of haar. En terecht. Dus toen Henk weken lang moest invallen wisten wij dat Lydia niet meer terug zou komen

Maar niemand benoemde dat. Iedereen wilde heel graag in de waan blijven dat op een dag Lydia weer kwam lesgeven. Al was het maar voor een keer. En toen werd het kerst en hoefde niemand les te geven. En vandaag, nog in de kerstvakantie werd Henk opgebeld met het bericht dat Lydia is overleden.

Ik surf met google naar Lydia Oerlemans en kijk naar onwaarschijnlijk heldere en tegelijk dromerige witte etsen. Alsof zij mij al een bericht zendt uit de wereld waar ze nu is aangekomen.