Zouden mensen om me heen er ook geen ruk aan vinden? Ik heb wel het idee, dat het publiek om me heen meer beweegt dan normaal. Zou dat op verveling wijzen?
Het zou iets met lachen te maken hebben en humor. We treden met twintig man de zaal binnen en nemen plaats. Na een kwart uurtje besluit ik maar eens mijn kin door mijn andere arm te laten ondersteunen. Ik moet denken aan Jiskefet's Raarrrrr, maar dan zou ik nu liever Saaiiiiii willen roepen. Maar ik besluit me te gedragen en ga rechtop zitten. Zouden mensen om me heen er ook geen ruk aan vinden? Ik heb wel het idee, dat het publiek om me heen meer beweegt dan normaal. Zou dat op verveling wijzen?
Op het toneel zie ik vijf mensen met elkaar praten. Er komen wat special effects voorbij. De scenes worden afgewisseld met goede muziek. Natuurlijk zit er ook de broodnodige (?) sex in.
Net als er wat verhaal in zit, is het stuk ineens ten einde, het publiek in verwarring achterlatend. Ik besluit te gaan applaudiseren en de rest van het publiek klapt met me mee. 'Nog twee keer terugkomen om het applaus in ontvangst te kunnen nemen, zullen ze wel niet halen.', dacht ik. Ik besluit door te blijven klappen. Maar nee, het publiek als geheel vond ze maar een schamel applausje waard. Was ik dus niet de enige.
Thuis lees ik achteraf (nooit vooraf!) nog wat recensies door en zie, dat ze toch wel goed ontvangen worden. Misschien hadden ze hun avond niet. Ik vond toch al, dat ze hun teksten soms opdramden.
Volgende keer beter.
(foto: Ben van Duin)