Al die irriterende blonde veronicameiden had ze voor niets getrotseerd. Voor nul komma nada had ze stompzinnig in haar roze lyotard gehuppeld op die misselijk makende discodreun: ze was en bleef kogelrond. "Rubens heeft ook wel wat" dacht ze vervolgens om zichzelf nog een houding te geven en besloot zijn schilderijen van dichtbij te gaan bekijken. Inderdaad, Rubens had wel degelijk het een en ander in huis, maar waar haalde je in deze tijd van die indrukwekkende zware fluwelen gewaden vandaan om al je vlezigheid kracht bij te zetten? Dat doe je niet met een beetje lycra, dacht ze depressief op de terugreis vanuit Antwerpen.

      Toen ze ergens moest overstappen op een nogal nietszeggend spoorwegstation, viel haar oog op de opvallend deprimerende affiche van een ogenschijnlijke goedbedoelende organisatie. "Ongewenst zwanger?" was het nogal misplaatste, maar blijkbaar wervend bedoelde opschrift van de in zwartwit afgedrukte foto. Afgebeeld was een sober gekleed, maar zeker niet lelijk meisje, dat leek te treuren om een onzichtbaar leed. Een zekere gelijkenis met de grafmonumenten van vlak na de eerste wereldoorlog viel niet te ontkennen... Genoeg geheimzinnigheid om Carole's nieuwsgierigheid te wekken! Wie was die geheimzinnige jongeman waar dat arme meisje zo'n verdriet om had? Die jongeman bleek niet letterlijk, maar figuurlijk op het kerkhof te liggen. En zij bleef mooi zitten met de spruit van zijn voortvarendheid... En op dit vleesgeworden verdriet sprong deze op de achtergrond blijvende organisatie duidelijk in. Het onderschrift: "Voor hulp aan moeder en kind" loog er beslist niet om. Het begon eindelijk te dagen: Carole leed niet aan vetzucht, maar ze was zwanger!! Van wie dan wel? Ze kon zich echt geen mogelijke dader voor de geest halen. Er was wel erg veel zonnewind dit jaar geweest en ze had naar het noorderlicht gekeken. Misschien zat er toch een kern van waarheid in "Maria onbevlekt ontvangen" en die vredesduiven vertrouwde ze ook niet helemaal. Met zo'n ondeugende blik in die kleine kraaloogjes....Die lusten er wel pap van!

      Voor alle zekerheid noteerde ze het telefoonnummer van die vage club op een bierviltje. Stiekum kocht ze een zwangerschapstest en schrok zich rot: hardstikke zwanger!! Zonder ouders of haar huisarts te raadplegen belde ze het telefoonnummer van de affiche, want ze wist zich echt geen raad. Een zoetgevooisde stem stelde haar gerust... Er wordt gelijk een onopvallende auto gestuurd om haar op te halen en naar hun zeer discrete kliniek ergens tussen Zeist en Driebergen te vervoeren. Ze hoefde alleen maar wat niemendalletjes in te pakken, want al het noodzakelijke was al aanwezig... Nauwelijks een half uurtje later stopte een geruisloze limousine voor haar deur. Twijfels had ze genoeg, maar alternatieven nauwelijks en ze steeg in!! Zonder enig geluid zoefde de limousine weg.....

wordt vervolgd...