Kerst symboliseerde voor hem bij uitstek alles waar hij van had proberen te vluchten, maar waar hij eind december steeds weer, onafwendbaar, aan terug moest denken.

Het kleine dorpje waar hij opgroeide, de burgerlijke benauwing van het ouderlijk gezin, zijn verplicht misdienaarschap en de ongewilde 'after-party' waar meneer pastoor regelmatig op rekende; alles wat hem had gemaakt tot wie hij nu was.

Ach, troostte hij zichzelf, hij had het toch maar geschopt tot chef burgerzaken bij de gemeente en hij leefde zijn vrijgezellenleven in een prettig appartementje. Helaas had meneer pastoor er effectief voor gezorgd dat hij zich emotioneel niet goed kon geven, maar - zo filosofeerde hij - had niet elk mens een schrijnplek op de ziel?

In de verte kondigden kerkklokken een nachtmis aan. Een niet te ontvluchten gevoel van eenzaamheid overviel Chris. Met enig cynisme bedacht hij, dat hij in elk geval morgen geen verplicht vijfgangen diner hoefde weg te werken. Hij was alleen en kon dus eten wat hij het lekkerste vond: knappend bruin gebakken kroketten op witte broodjes die hij dik besmeerde met roomboter en mosterd.

Hij startte zijn computer op; hier vond hij zijn veilige, virtuele troostmeisjes in huisjes die allemaal chatbox heetten. Op zijn favoriete site ging het gesprek over kerstdiners, ook dat nog! De meest weerzinwekkende voedselmassa's schoven op het scherm voorbij. 'Geef mij maar een paar kroketten!', flitste het ineens kort maar krachtig in beeld.

Chris veerde op, een in dertig jaar opgebouwde schroom viel van hem af toen hij de afzendster vroeg er een gesprek-voor-twee van te maken. Ze stemde toe. Rineke, zo stelde ze zich voor, at haar kroket het liefst uit het handje, zo heet en knapperig mogelijk. Hij vertelde haar van zijn witte broodjes. Er bleken nog meer raakvlakken dan hun favoriete kerstmaal, de chat werd steeds persoonlijker.

Terwijl het buiten zachtjes sneeuwde en de mensen zich na de nachtmis huiswaarts spoedden, spraken Chris en zijn chatmeisje af de volgende dag hun kroketjes samen op één schaaltje te leggen.

Chris pakte zijn nieuwe agenda, schreef haar adres en telefoonnummer erin en vroeg zich af wat het komende jaar zou brengen. Daarna schreef hij met zwierige letters haar naam op het beslagen raam: Rineke!