Het verkeer was al vroeg in de middag totaal ontwricht doordat de supporters van zowel  FC Twente als PSV met hun auto in de buurt van het Feyenoord stadion probeerden te komen. Om het hooligans wat lastiger te maken speelden geen van beide partijen die dag thuis. Slim bedacht van de organisatoren, maar de verkeersoverlast werd er wel twee keer zo groot door. Bovendien kwam iedereen die een Feyenoord-jaarkaart had uiteraard ook kijken. Voetbal is voetbal nietwaar en thuiszitten op een vrije dag is ook niet alles.

Reclamevliegtuigjes met hun triomfantelijke wimpels stegen op en voegden hun nasale geronk toe aan het roomklopper-staccato van de politiehelicopter die als een biddende havik in de lucht hing. Hoewel Carole geen boodschap had aan al die reclame kon zij toch geen weerstand bieden aan de bijna kinderlijke neiging om die felgekleurde lappen tekst te proberen te ontcijferen. "Geen touw aan vast te knopen" mompelde ze en ze sloot de tuindeuren van haar noodwoning uit 1942 in Sportdorp om binnen te schuilen tegen het helse lawaai waarmee men tegenwoordig de zondagsrust meent te moeten onderstrepen. Hemelvaartdag viel dit jaar ook nog eens samen met haar verjaardag, waardoor ze extra veel drank en hapjes in huis had. Met het aanhoudende mooie weer had ze haar verjaardag in de tuin willen vieren, maar dat kon ze met dat vliegtuiggeronk wel vergeten. Bovendien was ze door die verkeersoverlast van die supporters ombereikbaar voor vrienden en kennissen. Ze baalde flink en zoop al zappend het ene biertje na het andere op. Het was weliswaar blockbier, maar dan wel van het goedkope, nogal inferieure merk Writer's. Het duurde dan ook niet lang voordat ze een knallende koppijn kreeg. "Verdomme", vloekte ze, "is het eindelijk een keertje zulk mooi weer op mijn verjaardag, dat ik een tuinfeestje kan houden, en moet ik binnen blijven vanwege de voetbalgekte. Om tropenkolder van in je kop te krijgen!"

Zo mokte ze nog een tijdje door, totdat ze tot haar schrik bemerkte, dat ze op die manier al een aardig bierbuikje aan het kweken was. Resoluut spoelde ze de rest van het blockbier door de gootsteen. "Morgen naar de sportschool" nam ze zich voor, en viel in een diepe, maar onrustige slaap. De sportschool bij haar in de buurt was duur en vergeven van domme blondjes. "Ik mag geen vooroordelen hebben, maar een opbouwend gesprek over het existentialisme van Kierkegaard zit er echt niet in" dacht ze halfhardop en hield het na een paar weken voor gezien. Haar bierbuik was ondertussen nog geen centimeter geslonken. Sterker nog, haar omvang leek ondanks al dat gezwoeg op trimtoestellen alleen maar toe te nemen.

Hoofdstuk 2 volgt...