Om niet meer te vergeten?
“Had je nog iemand bijzonders gezien?” zie ik op mijn MSN schermpje verschijnen, ah, een vriendin van mij zit te vissen of ik een ‘leuk’ iemand heb gezien op haar feestje, “Nee, niemand in het bijzonder” antwoord ik maar snel, bang haar op ideeën te brengen me voor te stellen aan iemand, net zoals ze bij een andere goeie vriendin heeft gedaan.
Haar feestje was leuk geweest maar ik ben de laatste tijd geen feestbeest en misschien ben ik dat wel nooit geweest? Zo liet een andere vriendin van ons, een bijna-dronken man zijn broek zakken, mannen hebben blijkbaar de neiging te moeten bewijzen dat ze man-zijn als ze uitgedaagd worden, alles ziet er echt hilarisch uit als je super nuchter bent. En zo creëerde ze de ‘boxershort-man’.
Mijn vriendin was altijd overtuigd geweest dat mijn eisenlijstje torenhoog was… en ik, ik liet haar in die waan. Als ze me ooit zou moeten omschrijven.. zou ze waarschijnlijk zeggen, veeleisend. En zij, zij was iemand waar ik zelfs na jaren gekend te hebben, mij deed realiseren dat ik bijna niets over haar weet.
“Je kon het wel vinden met die jongens, hé?” suggereert een goeie vriendin van mij, ik knikte, “Ja, dat dacht ik eigenlijk al, ze zijn correct en netjes” vervolgt ze dan. Soms leek het net alsof ik haar al heel lang kende, het klikte…meer was niet nodig geweest.
Ik vroeg me af of dat wel hetgeen is wat mij in iemand aanspreekt, correct en netjes? Dat had nou nog nooit op mijn wensenlijstje gestaan. Oké, ik kom ook wel een beetje tuttig over. Zo zei een vriendin ooit over mij (en ik quote) “ik kan je echt niet voorstellen zonder je hakjes, je tasje.. ach je weet wel.. dat tuttige”. En haar kon ik niet voorstellen zonder haar nonchalante, tikje arrogante loopje en leek de lijnbaan soms haar catwalk…
“Heb je geen contact meer met hem?” vraagt een vriendin verbaast als we heerlijk aan het loungen zijn in de Cinema, ik moest ineens terugdenken aan een aantal leuke avonden, hij was erg aardig, charmant en maakte me tenminste aan het lachen. Opeens besef ik dat mijn vriendinnen niet de enigen zijn die het jammer vinden dat iemand zich ineens zo kon terugtrekken… zo nonchalant en ongemerkt ie mijn leven was binnengelopen, zo was ie er ook weer stilzwijgend uit weggeslopen, alsof ie er nooit was geweest.
En zo lopen er mensen in en uit je leven… sommige maken indruk… sommige helemaal niet… en zelfs met de juiste indruk, worden ze met de tijd vager en vager. Ik begin eindelijk te begrijpen wat 1 van mijn goeie vriendinnen ooit tegen mij zei, ‘tijd zal alles vervagen’ en als mist… worden zelfs de meest bijzondere aanrakingen en gezichten bijna onherkenbaar, gewist door tijd, alles ze nooit in mijn leven zijn geweest maar alleen in mijn fantasie.
