Anais Nin was getrouwd met een man die haar zekerheid bood en Henry Miller was haar minnaar. Dit is de basis van het toneelstuk Millernin van De Koe. De twee leerden elkaar begin jaren dertig kennen in het intellectuele circuit van een voorstad van Parijs, dat ik ken van het eraan voorbij scheuren op weg naar zon, zee en strand. Aan bod komen vele door Henry en Anais geschreven teksten. De sfeer van begin jaren dertig is lekker voelbaar.

Er zit niet zozeer een verhaal in dit stuk, maar dat is geen gemis. Het is een aaneenschakeling van fragmenten die ons meer over het liefdesleven tussen Anais Nin en Henry Miller doen te weten komen, alsook van daar uit naar een abstracter niveau reikt en je ook persoonlijk raakt. En hoewel me een vrijage op de Bolero erg cliche leek, heb ik er enorm van genoten (als toeschouwer, helaas). De hartstocht tussen de twee spat er gedurende het gehele stuk vanaf. Maar het stuk heeft ook een constante grappige ondertoon.

Bij dit stuk ervaar je pas echt, dat toneel meer te bieden heeft, dan even een bioscoopje pikken. De interactie met het publiek. De echte mensen, slechts enkele meters van je vandaan. Het licht en geluid, dat je net zo ervaart, als de acteurs. En dan heb ik het nog niet eens gehad over het wel heel doorzichtige jurkje van Anais (dat ze overigens niet lang aanhield). Om het aan te raken (mooie stof!) hoefde je slechts je arm uit te steken.

Tot nog toe mijn beste toneelervaring!

(foto: Patrick de Spiegelaere)

Array
(
)