Het is stil in Proefpark de Punt, om wat voor reden dan ook. Ik loop door het park met z'n jonge-boompjes aanplant en gluur naar binnen bij een transparant huisje waar koffiekannen verleidelijk naar mij lonken zonder dat ik er bij kan. De haan kukelekuut z'n harem bij elkaar. Vreemd volk in aantocht! 

Een dikke doffer zit op het dak van zijn huis. Hij koert dat het een lieve lust is. Meneer is duidelijk blij met z'n luxe huis, een soort villa-duiventil.

Het parkje is vrij toegankelijk, er is geen prikkeldraad te bekennen. Het hele terreintje ademt vertrouwen uit. Alsof er geen vandalisme bestaat. En dus bestaat vandalisme hier waarschijnlijk niet.  Zou dat werken, een open-armen-filosofie? 'Hallo, hier zijn wij: huisje-kippetjes-jonge planten- in alle openheid en kwetsbaarheid; en jullie mogen hier ook allemaal zijn. Maken we er met z'n allen een leuk plekje van.'

Want dat is het! Ik moet hier eens terugkomen, op dit spannende terreintje. Ik wil aan de tafel van dat leuke mini-huisje zitten en praten met de eigenaars van de koffiekannen. En met eigen ogen zien hoe de kippen worden gevoerd in een poldertje in de stad. Dit is creatief beheer!

Wordt er naar me gekeken? Ik draai me om, richting 'gevoel'. Inderdaad. Op een balkon van de flat naast het park staat een jonge man. Ik zwaai, hij zwaait terug en gaat naar binnen. Sociale controle is veel leuker dan prikkeldraad en verbodsborden!

Via via heb ik gehoord dat er in Bospolder ook nog een hele goeie speeltuin moet zijn. De BoTu-speeltuin won in 2003 de publieksprijs in de wedstrijd 'leukste speeltuin van Rotterdam'. De speeltuin in de woonwijk waar ik klein was had maar één ijzeren glijbaan waarvan de gaten in je broek brandden, en vier schommels, een looptonnetje waar ik nooit in durfde en een zandbank. En een rij vlaamse reuzen in te kleine hokjes. Hoe zou de speeltuin van nu er uit zien?

Ik ga op zoek. Waar is de BoTu-speeltuin? Op eigen kracht vind ik 'm niet. Ik vraag het passanten: "Weet u waar hier een speeltuin is?" Moeder met kind kijkt me met grote vragende ogen aan. "Niet begrijp!" Vader die z'n kind net van school heeft gehaald zegt: "Spieltoing?" Ik word hier niet verstaan! 'Aanhouder-wint' werkt gelukkig nog. Bij m'n vijfde poging zegt een hele aardige meneer na lang nadenken: "Aan overkant ..... miskien."

Zijn vinger wijst over een braakliggend terrein richting geel/blauw gebouwtje. Het zou zo maar kunnen, ik zie in elk geval iets vrolijks wapperen. Mijn BoTu-expeditie gaat verder.

Voor meer items over Bospolder-Tussendijken: www.creatiefbeheer.nl