But it doesn’t mean I should stop dreaming…
Een vriendin van me zei laatst tegen me, precies wat ik ook voelde, “eigenlijk heb ik geen tijdsbesef, je laat je leven door het verleden” zei ze. Ook ik had al een tijdje het gevoel dat ikzelf in tijd stil was gestaan en dat tijd nu langs me heen gleed.
Was het omdat ik me in het verleden wel gelukkig had gevoeld? “En wat nu?” Dacht ik, ik wist niet meer wat ik voelde, hoe ik me behoorde te voelen….bijna wil ik het uitgillen…. “Wat wil ik en waar gaat dit heen? Mijn hoofd zit vol vragen, vragen waar nog geen antwoorden voor zijn.
“Wat heb je de laatste dagen gedaan?” Vraagt ze geïnteresseerd. Mompelend komt er iets van werken uit, verder niks bijzonders. Ik hoop dat ze het niet had gezien, het boeide me namelijk niet en het onthouden van mijn ‘bezigheden’ was me ook al ontnomen.
Haar nieuwsgierigheid naar het telefoontje dat ik net had gemist bracht haar naar ons volgende onderwerp, liefde. “Iemand bijzonders?” vraagt ze plagerig, “Nee” zeg ik kortaf en het was waar.
Als ik naar haar ‘love life’ vraag, krijg ik een verrassend antwoord, “Ik hou van web liefde” zegt ze stralend. Verward kijk ik haar aan, “Web liefde?” Ik had geen idee wat ze daarmee bedoelde, “Ja, je hebt enkele liefde, dubbele liefde, … liefde, … liefde” en zo noemt ze een reeks van soorten liefdes op in het Kantonees waarvan de meeste mij onbekend in mijn oren klinken en anderen waren niet te omschrijven en hoe kan het ook anders, 26 letters vs 6000-9000 karakters? Eigenlijk weet ik nog steeds niet wat ze precies bedoelde, ze sprak het tikje zweverig uit als ‘web liefde’ maar het klonk meer als ‘droom liefde’, een soort liefde dat alleen maar bestond in dromen gecreëerd door je eigen fantasie? Net als in boeken en in films…
En misschien had ze wel gelijk, ooit had ik ook die ‘gift’… om te durven dromen.
Ik staar naar mijn mobieltje met de vele missed calls en vroeg me af waarom deze goeie vriendin me met zo veel spoed nodig had. “Hey.. ja.. (stil) ik wou je vragen of jij weet wat voor leuks ik kan doen” klinkt er een tikje verlegen aan de andere kant van de telefoon. “Iets leuks om samen met iemand te doen?” vraag ik haar plagerig. Ze was pas verliefd geworden en hoewel ze dacht dat niemand het zou zien, kon je het gewoon van haar stralende gezicht aflezen en horen in haar opeens-zwoele stem.
Verliefdheid is echt iets magisch, niet echt iets dat je kon verbergen. “Uhh.. ja.. ik dacht, jij bent wel romantisch, jij weet vast wel iets…” zei ze voorzichtig. Even was ik er stil van, romantisch? Wist ik nog wel wat dat was… durfde ik daar nog over na te denken..? Snel verzon ik een paar leuke dingen voor haar om te doen… vrolijk hangt ze daarna op om er gelijk werk van te maken terwijl ik met mijn mobieltje in mijn hand nog naar buiten zat te staren. Ik was zo blij voor haar dat ze weer gelukkig was, er waren wel andere tijden geweest en om haar nu zo te zien, zo te horen… is zo hoopgevend.
Ja, ik was dus romantisch, had hoop, geloofde in liefde, durfde te dromen en ja, ik kon ook naïef zijn… het was een ‘gift’, alles wat bij mij hoorde, wat mij, mij maakt…
Mocht ik het ooit kwijt zijn geraakt dan zou ik zeker weer vinden, misschien zal niemand het begrijpen maar het was dat besef, dat weer een gelukkige glimlach op mijn gezicht bracht.
