j | f | m | a | m | j | j | a | s | o | n | d |
1 | 6 | 10 | 14 | 19 | 23 | 27 | 32 | 36 | 40 | 45 | 49 |
2 | 7 | 11 | 15 | 20 | 24 | 28 | 33 | 37 | 41 | 46 | 50 |
3 | 8 | 12 | 16 | 21 | 25 | 29 | 34 | 38 | 42 | 47 | 51 |
4 | 9 | 13 | 17 | 22 | 26 | 30 | 35 | 39 | 43 | 48 | 52 |
5 | 18 | 31 | 44 |
ik zat net in de trein. Den Haag-Rotterdam. elke week minstens een keer. dus niet ongewoon.
nu halverwege reiken mijn handen via het raam naar buiten. hier ergens moest je staan. misschien sta je er nog
een paar dagen geleden dacht ik, voor hen die niet echt je naasten zijn is dood heel abstract. onbegrijpelijk en ongewenst, maar het leven gaat door.
als een herinnering blijf je achter
heel snel al
om op andere plaatsen weer naar boven te komen, het einde van een leven, soms flirt zij met.
vanavond, een gesprek in het café, iemand die ik van dichtbij kende, nu allang niet meer, hij hield van iemand die dicht bij mij is, begreep niets van zijn rol in haar spel, haar strijd met het bestaan. herinnerde mij aan mijn eigen onmachtige gevoel. ontevredenheid, jegens haar, wat kan je doen?
ik ben blij dat ze er nog is, zei ik tegen hem, je kunt haar niets verwijten
tenminste zij
zij is er nog
wel godverdomme
godverdomme, ik begrijp het wel en ik ken die ogen van hen die het ook begrijpen, maar godverdomme, ik wil het niet
het gaat over een gevoel wat je niet meer kunt stoppen. over een gedachte die je eerst bang maakt zoals ieder mens de dood eng vindt behalve als je Krishnamurti heet, maar die je steeds meer geruststelt en dan laat je haar toe
dan spring je
snijd je
slik je
whatever
en weg
ben jij
en je hebt er recht op. het blijft jouw leven en ik begrijp wel dat het voor sommigen zo gaat, maar godverdomme ik zou willen dat.
het gaat niet over de dood, maar het gaat over het laten gaan van het leven
Ik neem de dingen altijd zwaar op. dat doe ik al zolang ik weet, maar ik weet ook, of het nou waar is of niet dat je moet geloven dat een einde niet bestaat
geveinsde onbevangenheid
lucht
Ik zat godverdomme met mijn favoriete vrouw in het café, met wie ik om de zoveel tijd alleen maar conflictrijk kan zijn, maar nu even niet. De nachtburgemeester van Den Haag zit met zijn grappen en grollen tussen ons in en mijn ex-zwager komt tegenover me zitten om zijn klotegevoel over het einde van zijn relatie met mijn zus op mij af te reageren en ik denk godverdomme, je bent nou toch blij? Je hebt toch een goed leven nou? Ik kan je niet zeggen dat het niet jouw schuld is dat ze was zoals ze was en dat mijn moeder je niet meer gedag zegt op straat omdat haar dochter in haar nakie over de stoep naar de buren hebt gesleept op de avond dat je er genoeg van had, van die onzin, van die ellende in je leven, tsja. Zij heeft die ellende nog steeds en zij moet ertegen vechten en niemand doet ooit zijn best genoeg om te voorkomen wat zij wil laten gebeuren. We zijn allemaal schuldig. Of niet. En we houden allemaal van haar. Laat me godverdomme met rust, lul. Vraag aan mijn moeder of ze koffie met je gaat drinken als je haar tegenkomt. Zij is voor rede vatbaar. Maar dat doe je toch niet. Wij zitten hier in het café. Dan is het makkelijk. Tussen de grappen en grollen en het bier. Haha. Maar hij omhelst me en zegt nog even dat ik altijd zijn fijnste schoon zus was. Begrijp je dan niets, denk ik? Toch aai ik over zijn wangen.Hij gaat weg en ik ben er ook niet meer. Ik moet er niet aan denken dat ze het ooit weer doet. Dat het lukt.
Maar dan nog.
Je hebt er blijkbaar recht op.
Ik ga met de trein terug naar Rotterdam en passeer Rijswijk, waar mijn oma al jaren woont en waar hij er twee weken geleden vandoor ging.
Godverdomme. Er gaan ook mensen die niet willen. Misschien moet je het zien als een voorrecht. Dat je mag blijven.
Godverdomme jongens en meisjes. Wat anders kan ik nou zeggen?
charlie | 09 december 2005biertje erbij? |
Stevie | 09 december 2005Mooi geschreven, Zorro. |
muis | 13 december 2005Geen mens zou ooit kunnen voorkomen wat een ander mens beslist over eigen bestaan, je denkt dat je er invloed over kunt uitoefenen, maar zelfs dat is misschien alleen maar een hoop... |
Linda | 20 december 2005wow.. dit is écht goed... hard... werkelijk.. kippenvel..!!! |
Carmen | 14 september 2006Je raakt me in mijn erg gevoelige+gebroken hart! Woauh hoe heb jij leren schrijven... ook ik heb kippevel, want ken de dood van nabij. veel verloren & ook weer veel ontvangen. |