Een fotograaf die zich laat meeslepen door alle ellende, die zich voor zijn lens afspeelt. Ondersteund door aangrijpend fotografisch werk.
Daar zit ik met een dozijn mensen tezamen het publiek vormend te kijken naar een in typisch fotografenkledij (spijkerbroek en hesje met zakken, zie foto) gestoken man pratend in zichzelf en tegen de opdrachtgever.
Hij vertelt over de vele situaties waarin hij terecht gekomen is. De politieke wantoestanden, de mensonterende taferelen, het nietsontzienende geweld. Ik zou er ook niet ongevoelig voor blijven, ook al ben ik er slechts voor m'n werk.
Behalve zelf moeite te hebben met de situaties waarin hij terechtkomt, wordt hij ook door anderen erop aangesproken. Had hij dat hongerend meisje, dat in de gaten gehouden werd door een gier, moeten helpen?
Het verhaal wordt ondersteund door veel foto- en filmwerk van de meest uiteenlopende doch altijd treurig makende nieuwsfeiten. Ook wordt het computerscherm geprojecteerd waarop het maken van krantenpagina's te zien is. Af en toe wordt het mij te multimediaal. Op een gegeven moment moet ik zowel naar de acteur luisteren als naar de stem door de luidsprekers als lezen wat er op het projectiescherm staat. Hiermee komt de verwarring en de chaos in het hoofd van de fotograaf op me over, maar het is ook lichtelijk vervelend niet alles te kunnen volgen.
Thuis zoek ik op internet nog even op internet naar de foto van de gier en het meisje en dan blijkt de werkelijkheid minstens zo dramatisch te zijn. De fotograaf Kevin Carter had er in 1994 de Pulitzer Prijs mee gewonnen en twee maanden later pleegde hij zelfmoord.
Jammer, dat er zo weinig mensen op af zijn gekomen.
